"Dracula" - Bram Stoker

Wśród zamieszania związanego z modą na różne rzeczy warto się cofnąć do korzeni i zobaczyć, od czego się wywodzą pewne rzeczy zniekształcone przez czas i ludzi. „Zmierzch” Stephenie Meyer sprawił, że wampiry wróciły w łaski czytelników, jednak od normalnego potwora ewoluowały w przystojnych wegetarianów. Ja od dawna chciałam poznać historię, od której wszystko się zaczęło, czyli słynnego „Draculę” Brama Stokera.

Legendy sprawiają, że mamy wobec nich jakieś oczekiwania, dlatego też moja przygoda z Draculą została rozbita na dwie części – pierwsza rozczarowana (sto stron), a druga zamieniająca się w powolny zachwyt. Na początku uważałam tę książkę za nudną i szukałam w niej tego, co sprawiło, że jest tak znana. Nie do końca przemówiło do mnie czytanie czegoś, co jest napisane w formie listów, telegramów i dzienników. Nie odczuwałam grozy, nie potrafiłam zaprzyjaźnić się z bohaterami. Jednak w drugim etapie czytania zaczynałam dostrzegać nie tyle horror i potwory, co skupiłam się na wiktoriańskim społeczeństwie, jego ograniczeniach, miłościach, przyjaźniach i wierzeniach oraz podróżach przez Europę. W tym samym czasie fabuła zaczęła się robić interesująca, a moja niechęć zamieniła się w przyjemność obcowania z lekturą.

Książka ta zdecydowanie różni się od obecnych na rynku książek o wampirach (tutaj wyjątek stanowi „Historyk” Elizabeth Kostovy, która widocznie czerpała z materiału, jaki pozostawił swoim czytelnikom Bram Stoker – śmiem nawet twierdzić, że jej książka jest o wiele lepsza i bardziej mroczna). Forma jak i sposób stopniowania napięcia oraz bohaterowie zdecydowanie nie pasują do współczesnego wizerunku wampira, łowcy wampirów oraz kobiet w ich otoczeniu. „Dracula” jest nietypowy (jak na czas obecny), dlatego wiele osób może się rozczarować – jak ja na początku – ponieważ nie tego można oczekiwać po najsłynniejszym wampirze w historii. On, jako postać, rozczarowywał mnie aż do końca. Na szczęście wspomnienie Draculi wykreowanego przez Elizabeth Kostovę go ratowało.

Przyznam, że książka wciąż wzbudza we mnie sprzeczne emocje – od zachwytu do niezadowolenia – jednak zdecydowanie przeczytam ciąg dalszy napisany przez potomka Brama Stokera. Teraz już wiem, czego się spodziewać i jak najprawdopodobniej będzie to wyglądać, dlatego myślę, że rozczarowanie nie będzie już tak silne, a bardzo ciekawią mnie dalsze losy Miny Harker, jej męża Johnathana oraz syna. I samego Draculi, jeśli będzie dane mi go tam spotkać.

Osoby zainteresowane wampirami zdecydowanie powinny zapoznać się z początkami i dowiedzieć się, jak wygląda prawdziwy wampir. A następnie przeczytać „Historyka”, którego uwielbiam. Bo choć „Dracula” z czasem robi się coraz lepszy, nie ma szans na to, bym zaliczyła go do moich ulubionych książek – nawet tych z kategorii krwiopijców.