"Fight club" - Chuck Palahniuk

„Fight club” jest filmem kultowym. Zdaje się także, że książka także należy do tej zacnej kategorii. Muszę przyznać, że mam pewien problem, który dzieli się na trzy części: audiobook, książka i ekranizacja. Wydaje mi się niemożnością pominięcie w moich przemyśleniach któregokolwiek z tych elementów, ponieważ one się uzupełniają w taki sposób, że nie potrafię dokładnie określić, co jest zależne od czego.

Pierwszy kontakt miałam z rewelacyjnym audiobookiem czytanym przez Borysa Szyca, którego głos odbijał mi się w głowie przez cały czas i w trakcie czytania nie potrafiłam się go pozbyć. Następnie przyszedł film i Edward Norton jako narrator zupełnie mi nie pasował, ponieważ nie był Borysem Szycem. Później lekkie zmiany fabularne, które zauważyłam w trakcie czytania, także nie dawały mi spokoju. I wtedy też doszłam do wniosku, że to, co było pierwsze, pozostaje najważniejsze w odbiorze przez cały czas. Dlatego w głowie miałam głos lektora, obrazy z filmu (i postacie bohaterów) i nieustanne porównywanie ze sobą treści książki i scenariusza.

Chuck Palahniuk zawsze pisze w sposób niezwykle sugestywny. Nie bawi się w upiększanie, jego książki są proste i gwałtowne. Uderzają w czytelnika, który zdaje sobie sprawę z tego, że choć momentami przekracza granice absurdu, należy już do książki i się z nią stapia. Przynajmniej ja tak mam, nie wiem jak inni czytelnicy, jeśli jednak estetyka twórczości Palahniuka do kogoś dociera, z pewnością ma podobne odczucia do moich. Sam „Fight club” czytałam z szeroko otwartymi oczami i obserwowałam rozwój klubu w stronę czegoś wielkiego na skalę światową. Ideologie i ich działanie. Oraz autonieświadomość (powinno istnieć takie słowo). Można opowiadać o fabule, jednak jej złożoność i wielowarstwowość sprawiają, że mam wrażenie, iż wszystko byłoby spojlerem. Dlatego potrafię jedynie myśleć o wszystkich elementach, jakie składały się na moją lekturę i powiedzieć, że każdy z nich należy poznać. I ten audiobook – rzadko się zdarza, bym dała radę jakiegoś wysłuchać, ponieważ zawsze się wyłączam i skupiam na czymś innym, a ten do siebie przyciągał i brzęczał mi w głowie – nienatrętnie, przyjemnie i zdecydowanie palahniukowo. Z niezwykłymi postaciami, które pozostają w głowie na długo.

Polecam każdy element po kolei. I, tak jak zostało doradzone mi, proponuję, by zacząć od filmu, a dopiero później przeczytać książkę. Ciężko jest uzasadnić, dlaczego tak uważam – wydaje mi  się, że chodzi o ten worek pełen niespodzianek, jaki oboje oferują, choć zestawy różnią się odrobinę kolorami.