30 dni z książkami. Dzień 6 i 7.

Dzień 6 - książka, przy której płaczę.

Zwykle nie płaczę przy książkach. Czasem zdarzy mi się jakiś szloch, ale ciężko tu mówić o rzeczywistym płaczu. Niemniej są jednak książki, przy których mi się zdarzyło. Zwrócę uwagę na dwie z nich.

Pierwszą książką, przy której się naprawdę rozpłakałam, jest "Stowarzyszenie Wędrujących Dżinsów". Przed tą książką nigdy mi się nie zdarzyło, a - co ciekawsze - łzy popłynęły mi dopiero w trakcie drugiego czytania, gdy już wiedziałam, że Bailey umrze i wtedy się zorientowałam, że moje łzy kapały na książkę. To jedna z moich ulubionych serii wieku nastoletniego (ostatniego tomu jednak nie lubię). Och, i znowu się wzruszyłam. Może powinnam ją powtórzyć?

Drugą, o której chcę wspomnieć, jest "Odyseja kota imieniem Homer". Ona jest o tyle ciekawa, że... płakałam prawie cały czas, bardzo intensywnie i mało która książka sprawia, że wypływa ze mnie choć trochę zbliżona ilość łez. Nawet nie tyle, że chodzi o kota. Nie tyle, że o ślepego kota i miłość jego właścicielki oraz jej troska o niego. Chodzi o całość. O tragedię World Trade Center i niepokój o koty, o te intensywne uczucia, które sprawiają, że ja się zastanawiam, czy zrobiłabym to samo co autorka i bohaterka. To historia prawdziwa, poruszająca... i niezwykle płaczliwa.

Dzień 7 - książka, przez którą trudno przebrnąć.

Do niedawna myślałam, że taka makabra jest tylko jedna. Myślę o "Panu Tadeuszu", do którego od podstawówki się ciągle przymierzam, ale nawet obowiązkowe trzy księgi sprawiły mi więcej trudności, niż jest to warte. Nie obchodzi mnie, że to epopeja narodowa, że jest super i ważne. Bardzo mnie nie obchodzi. Tego się nie da czytać. Ja nie dam rady. W gimnazjum za wypracowanie na temat tego, dlaczego należy czytać PT, zostałam wysłana wraz z pracą do wychowawczyni, bo porównałam to "dzieło" do Teletubisiów (cokolwiek było tym porównaniem, bo już nawet nie pamiętam treści i zarzutów). Na całą klasę tylko dwie osoby ośmieliły się wyrazić negatywnie - ja i jeszcze kolega, którego polonistka uwielbiała. Ale ja, mówiąc kolokwialnie, postanowiłam się nie pieprzyć i napisałam, co uważałam. I tyle z wolności słowa i wyrażania własnych poglądów. Miałam ochotę napisać, że "Mickiewicz wielkim idiotą był", dlatego powinnam dostać plus za pohamowanie się.
Jednym zarzutem wobec książki było to, że Mickiewicz nie mógł się zdecydować, czy był Polakiem czy Litwinem. Kontrargument mówił, że była unia polsko-litewska. Nie przemówiło to do mnie, bo unia czy nie unia, konsekwencja podobno musi być.

Ostatnio jednak dotarła do mnie inna książka, przez którą próbuję przebrnąć od miesiąca - nieskutecznie. To "Biały gołąbek z Kordoby". Tak myślę, że PT wydaje się być bardziej zdatny do czytania...