"Córka burzy" - Richelle Mead

Z Richelle Mead znamy się od czasów serii o Sukubie. Gdy tylko pojawiła się „Córka burzy”, poczułam się zaintrygowana i oczywiście chciałam ją przeczytać. Pojawiły się dwa problemy: nie chciałam wydawać na nią pieniędzy i nie chciałam czytać ebooka. Na szczęście pojawiła się wymianka, z której zagarnęłam dwie książki, na które miałam ochotę. Po długim czasie – bo po pół roku – zaczęłam w końcu czytać i pochłonęłam ją niemal na raz – zostało mi na pół godziny czytania dnia następnego.

Z tego można wysnuć dwa wnioski – książka jest dobra i dobrze się ją czyta. Tak zresztą też jest. Po Sukubie i moim zakochaniu w nim autorka miała wysoki próg, którego nie udało jej się przekroczyć, ale uważam, że ta seria sprawi mi równie wiele przyjemności. Ostrzegam, że od drobnych porównań mogę się nie powstrzymać.

Kim jest bohaterka, nie jest żadną tajemnicą – zdradza to tytuł, dlatego uważam, że ciężko zaspojlerować. Ona sama jeszcze o tym nie wie, choć każdy inny zdaje się mieć więcej pojęcia o jej życiu niż ona sama. Eugenie jest zabójczynią potworów i odsyła je tam, gdzie ich miejsce. Jest szamanką, dlatego różne stworzenia jej zwykle nie dziwią, dopóki nie okazuje się, że znają jej imię i nagle wszystkie chcą wpakować jej się do łóżka, a jeśli nie będzie chciała oddać się po dobroci, to chętnie spróbują siłą.

Oczywiście nie może zabraknąć wątku miłosnego. W zasadzie panuje w książce trójkąt: Eugenie, Kiyo (zmiennokształtny) oraz Dorian (Król Dębów). Cała sytuacja opiera się na tym, że Eugenie i Kiyo się w sobie zakochują, jednak ona zawiera sojusz z Dorianem, który polega na tym, że on ją wspiera i uczy, a ona udaje, że z nim sypia, choć w rzeczywistości sypia ze zmiennokształtnym. Po jakimś czasie nawiązuje się między nią a królem nić zaufania oraz przyjaźni i panuje drobna zazdrość. Przy czym uważam, że Dorian jest o wiele bardziej interesującym mężczyzną niż Kiyo. Jestem ciekawa, jak ten trójkąt rozwinie się w kolejnych tomach.

Kolejną ciekawą rzeczą jest fakt, iż akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach – ziemskiej i fantastycznej. Bohaterowie skaczą między światami (a nawet Zaświatami) i starają się ogarnąć, co się dzieje i wymyślają, jak naprawić to, co ktoś próbuje zepsuć. Bardzo mi się podoba koncepcja Tamtego Świata. I oczywiście Dorian, ale o tym już mówiłam.

„Córce burzy” jednak bardzo wiele brakuje do ideału. Choć czyta się przyjemnie, akcja nie pędzi, nie dzieje się wiele emocjonujących rzeczy. Dla mnie ten tom to wprowadzenie i rozeznanie się w postaciach przed sięgnięciem po kolejne tomy, gdzie – mam nadzieję – wszystko przyspieszy. Nie rozumiem także zakochania Eugenie i jej uprzedzeń oraz momentami braku rozsądku i próbami uniknięcia odpowiedzialności. Brakuje mi w niej takiej głębi, jaką dostrzegałam w Georginie z Sukuba. Eugenie jest niezdecydowana, trochę niedojrzała, choć zapowiadała się na świetną, charakterystyczną postać. I jeszcze jest problem z dialogami – choć momentami są zabawne, to również nie znajdują się na zbyt wysokim poziomie. Nie denerwują, jednak brakuje im życia. Trochę tak jak samej bohaterce. Najlepszy jest Dorian. Za to najciekawsze teksty ma duch Volusian, który nieustannie grozi Eugenie śmiercią w ciekawy sposób. Ona sama przyznaje, że byłby naprawdę zabawny, gdyby nie mówił tego poważnie. Choć nie pojawia się często, wprowadza trochę więcej rozrywki.

Richelle Mead napisała spójną książkę i konsekwentnie ciągnie małą ilość akcji. W tym wypadku jednak nie powiem, że to się chwali. Mam szczerą nadzieję, że kolejny tom rozwinie co ciekawsze wątki. Za wyjątkiem dialogów jest napisana dobrze, postacie potrzebują doszlifowania. Sama w sobie jest dobrym remedium na stresujący wieczór, ponieważ wciąga do swojego świata, ale też nie wymaga od czytelnika zbyt wiele i można się przy niej bardzo miło zrelaksować. Nie jest mdła. Niestety do pełnego sukcesu trochę jej jeszcze brakuje.