"Kompozytor burz" - Andrés Pascual

Są książki, o których trudno jest mówić. Książki, które wzbudzają sprzeczne emocje. Książki, które mają w sobie tak wiele piękna, ale jednak wkradają się pewne wątpliwości...

"Kompozytor burz", oprócz oczywistości w postaci pięknej okładki oraz nie mniej ładnego, frapującego, nastrojowego tytułu ma jeszcze jedną zaletę, obok której nie potrafię przejść obojętnie - akcja rozgrywa się za czasu Króla Słońce, Ludwika XIV. To, z niewyjaśnionych dla mnie samej przyczyn, mój ulubiony okres i miejsce w historii Europy. W chwili obecnej są dwie przeczytane przeze mnie książki, które traktują o tym czasie - "Kompozytor burz" oraz "Tysiąc drzewek pomarańczowych". I te dwie książki, obie cudowne, chociaż przecież różniące się od siebie, mówią o magii. Magii, miłości, smutku. Czy to zbieg okoliczności? Czy może Król Słońce miał w sobie coś, co każe go pisarzom utożsamiać z czasami tak zawikłanymi i czarującymi? Porzućmy w tym momencie fakty historyczne, bo tak naprawdę nie są mi one do niczego potrzebne.

Wspomniałam, że "Kompozytor burz" wzbudza we mnie sprzeczne uczucia. I to prawda, wciąż nie wiem, w jaki sposób je rozgryźć. Z jednej strony mnie zachwyca, wciąga, porywa, pozwala odpłynąć na Madagaskar, ale z drugiej... nudzi. Rozwleka się w nieskończoność, chociaż gdy popatrzę na numer strony, okazuje się, że przed chwilą byłam czterdzieści stron wcześniej i gdzie mi to zniknęło? W pewnym momencie już nie wiem, czy to z czasem, z książką, czy może ze mną samą jest coś nie tak. Przez coś specyficznego w sposobie pisania tej książki mam problem z określeniem poziomu mojego zachwytu. Bo z jednej strony jestem całkowicie oczarowana, ale zaraz odzywa się ta druga - rozczarowana. One się ze sobą mieszają, są nierozdzielne, komponują burzę w moim sercu. I nie wiem już nic. Ale gdyby ktoś chciał mi tę książkę zabrać, dałabym sobie wyrwać włosy, połamać paznokcie, aczkolwiek książki bym nie oddała. Magia, czary, opętanie?

Spotykamy się tutaj również z czymś, co może się już wydawać śmieszne i oklepane - Kamień Filozoficzny. Ale jak wspaniale autor się nim zajął! To chyba najlepszy opis Kamienia, jaki w życiu czytałam. Najlepsze zrozumienie jego natury. A to wszystko obleczone muzyką duszy, miłością, pragnieniami. Ta książka jest wręcz gorąca. Oczywiście do czasu, gdy nie spadnie towarzyszący burzy deszcz.

Z mojej recenzji prawdopodobnie nie wynika nic. Jednak gdyby ktoś naprawdę chciał już wiedzieć, czy w końcu warto ją przeczytać, czy też nie, odpowiem bez wahania - warto. Bo jest piękna. Bo nie jest prosta w odbiorze emocjonalnym. Bo skoro zadałam sobie taki trud, by spróbować ogarnąć, co o niej sądzę, chociaż jest to nie do ogarnięcia, to Wy powinniście się równie bardzo namęczyć. Żartuję. Ale "Kompozytor burz" ma w sobie coś tak wyjątkowego, że nie powinno się przejść obok niego obojętnie. Wsłuchajcie się w melodię duszy. Czym ona dla Was jest? Ja swojej wciąż nie odnalazłam, została zaklęta gdzieś w tej książce. Czegokolwiek bym o "Kompozytorze burz" nie powiedziała i tak nie będę wierzyła nawet sobie samej.

Za egzemplarz recenzyjny dziękuję bardzo serdecznie wydawnictwu Otwartemu.