"Z ciemnością jej do twarzy" - Kelly Keaton

Wiecie, co mnie najbardziej zdumiewa w Amerykanach? To że oni jako jedyny naród na świecie mają tyle tupetu, żeby wejście na Olimp umieścić na szczycie Empire State Building. Takie coś zostało przedstawione w filmie "Percy Jackson i bogowie olimpijscy". Nie wspominałabym o tym, gdyby nie fakt, iż książka Kelly Keaton ciągle przypominała mi o tym filmie. I wcale nie dlatego, że w niej też na Olimp można się dostać przez ESB (w tym tomie z całą pewnością czegoś takiego nie ma), ale przez bogów i potwory. Tak zresztą tytuł nosi cała seria, której pierwszym tomem jest właśnie "Z ciemnością jej do twarzy".

Bohaterka jest osobą doświadczoną przez życie - sierotą, która krążyła po różnych rodzinach zastępczych, porzuconą przez matkę. W dodatku jest dziwadłem z dziwnymi włosami i oczami. Gdy trafia na trop swojej matki, dowiaduje się, że tak naprawdę długo nie pożyje, jeśli nie będzie ostrożna... Ale, jak to zazwyczaj bywa z charyzmatycznymi bohaterkami książek młodzieżowych, nic sobie nie robi z niebezpieczeństwa, tylko rusza mu naprzeciw. I słusznie.

Autorka ma naprawdę ciekawą koncepcję - przenosi bogów olimpijskich do świata współczesnego, jednak nie robi tego tak, jak zdarzyło się w ww. filmie. Tutaj mamy do czynienia z Ateną - mściwą boginią, która chce władzy. Szczerze mówiąc, zawsze lubiłam tę kobietę, jednak po przeczytaniu "Z ciemnością jej do twarzy" drastycznie zmieniłam o niej zdanie... Taka siła oddziaływania literatury. Atena niszczy wszystko i wszystkich, którzy staną jej na drodze. Jednak jest jedna rzecz, która powstała z jej winy i potrafi zaszkodzić jej samej... Wszystko jest połączone w bardzo ciekawy sposób, jest dość oryginalne, interesujące. Ale...

...ale. Książka nosi w sobie zadatki na coś naprawdę bardzo dobrego, jednak mam wrażenie, jakby autorka nie chciała przedobrzyć i uznała, że lepiej napisać mniej niż więcej. W tym wypadku, chociaż zazwyczaj krytykuje się za pisanie o niepotrzebnych bzdurach, powinna ona rozwinąć książkę, napisać ją grubszą i bardziej zagłębić się w poszczególne sceny. Wszystko poszło stanowczo za szybko. Książka jest niezła. Podejrzewam, że kolejne tomy będą coraz lepsze. Niestety na chwilę obecną brakuje mi tutaj zaufania czytelnikowi, pozwolenia mu zanurzyć się w czymś zbędnym, ale dodającym książce czegoś... pochłaniającego? Wydaje mi się, że Kelly Keaton bała się napisać jakieś wątki poboczne, a nawet rozwinąć te główne. Brakuje tego.

Jednak pomimo wad książka mi się podobała (chociaż mogłaby spodobać o wiele bardziej) i chętnie przeczytam kolejne tomy. Mam nadzieję, że tym razem będą napisane z większą pewnością siebie. Pomysł mi się podoba i szczerze życzę autorce, by nie bała się pisać, by dała się sama porwać swojej fabule.

Za egzemplarz serdecznie dziękuję wydawnictwu