"Córka Krwawych" - Anne Bishop

Kiedyś kolega zapytał, co teraz czytam. Powiedziałam, że "Córkę Krwawych". Na jego twarzy odmalowało się przerażenie: To profanacja, ja tego czegoś nie dotykam, wystarczy na okładkę spojrzeć! No i teraz zacznę recenzję od okładki właśnie.

Jak byłam mała, pewnie by mi się spodobała, bo widać, że magiczna, kolorowa i fajna, ogólnie rzecz biorąc. Ale jak byłam mała, nie doceniałam Photoshopa z jego efektami i innymi takimi, żadnych subtelności w zdjęciach, okładkach... Teraz dostrzegam i krzywię się lekko z niesmakiem, gdy widzę te smugi przy księdze. Są kiczowate (chociaż czasami nie mam kiczowi nic do zarzucenia, jednak w tym wydaniu mi nie odpowiada), a dziewczynka ma brzydkie usta. Ale książki po okładce się nie ocenia, więc zignorowałam na razie to, że oprawa mi się nie podoba i zapomniałam o tym na jakiś czas, żeby nie psuć sobie wrażeń z części właściwej książki, czyli treści.

Trylogia Czarnych Kamieni ma wielu miłośników i wrogów. Ja spotkałam na swojej drodze prawdziwą miłośniczkę, dzięki której miałam możliwość przeczytania. Podejrzewam, że zrobi jej się smutno, że nie poszłam w jej ślady, jednak... jak na mój gust, to nie jest nic wybitnego. To kolejna książka, do której przekonałam się dopiero po połowie. Tak samo było z "Rudowłosą". I oczywiście po tej połowie chcę przeczytać kolejną część, chociaż na początku uważałam, że po moim trupie, ja się dalej męczyć nie będę. Nie wiem, z czego to wynika. A może jednak wiem.

Wybitnie mnie frustrowało zakochanie się wszystkich w Jeanelle. Taki cudowny Daemon (po tej połowie zaczęłam go widzieć jako Damona z TVD, co pozytywnie wpłynęło na mój odbiór), z charakterem. A tu nagle robi się z niego coś rozlazłego. W takich momentach bałam się, że ktoś mu coś zrobi. Ale Daemona też nie polubiłam przed tą połową. Jest tylko jedna postać, która podobała mi się od samego początku. Surreal. Prostytutka, niebezpieczna, ale właściwie nikt się tego po niej nie spodziewa, z naprawdę fascynującym imieniem. Saetan był całkiem w porządku, chociaż jego podejście do własnych dzieci mi się nie podobało. Za to wobec Jeanelle był słodki jak miód! Tak, tej małej momentami nie znosiłam, momentami była w porządku.

Ta książka wydała mi się innym niż zazwyczaj fantasy. Nie było żadnych wojen, wszystko toczyło się bardziej na poziomie intryg, niż faktycznego konfliktu. Może przez to akcja wydawała mi się nudnawa. Bo ile książki może się toczyć wobec troski o jedną małą dziewczynkę? Oczywiście wiem, że teraz spłaszczam to wszystko totalnie, ale po prostu nie widzę w tej książce niczego szczególnego. Nie jest w moim typie. Nie tego oczekuję od powieści fantasy. Dlatego gorąco dziękuję za Daemona i Surreal (jak ja im kibicuję, ale póki co nic z tego i pewnie na pozostałą wieczność nic z tego...), dziękuję za ciekawy pomysł, ale nie dziękuję za to, co z niego wynikło.

Podobała mi się od połowy. Nawet bardzo. Chciałabym przeczytać kolejną część z nadzieją, że tym razem będzie już dobrze, bo nic przecież tego nie wyklucza. Ale smutno mi, że "Córka Krwawych" nie spodobała mi się od samego początku. I wtedy doszłam do wniosku, że mogę ponarzekać na okładkę, bo oddała treść - kiczowata dziewczynka, którą nie warto się zachwycać, chociaż inni się zachwycają. Zaś okładki kolejnych tomów mi się nawet podobają, więc jeśli iść tym tropem, to i książki powinny.

Ale mi głupio. Chciałam, żeby mi się podobała... C.S. wybacz, naprawdę tego chciałam, ale niestety nie wyszło.