"Anioły muszą odejść" - Konrad T. Lewandowski

Uwielbiam "Mistrza i Małgorzatę". Sądzę, że od tego stwierdzenia powinnam wyjść w dzisiejszej recenzji, ponieważ na okładce "Anioły muszą odejść" jest wyraźnie napisane: Warszawska odpowiedź na "Mistrza i Małgorzatę". Więc z miejsca się skusiłam, zaczęłam się zastanawiać i szukać tego Bułhakowa w treści...

Lubię, gdy pisarze się ze mnie naśmiewają. I przeważnie są to polscy fantaści, inni sobie nie radzą z wyzwaniem, jakie im stawiam. No i tutaj mamy takiego jednego, który uznał, że napisze sobie książkę, ponieważ zdenerwował go taki jeden ksiądz, który uznał, że Powstanie Warszawskie nie wypaliło, ponieważ Matka Boska obraziła się na Warszawiaków za to, że za mało ją czcili. I jak to powiedział Lewandowski "Doszedłem do wniosku, że coś takiego mógł powiedzieć tylko człowiek opętany przez demona". I chyba tak bardzo mu się spodobał ten pomysł, że postanowił napisać o tym książkę. I to się ceni! (Przynajmniej u mnie).

Akcja "Aniołów..." rozgrywa się w XXI wiecznej Warszawie. Na cmentarzu poznajemy cztery anioły. Interesujące anioły, ponieważ dwoje z nich za życia było ateistami (jeden to nawet ateistą pozostał, będąc już aniołem), anielica była niemal prostytutką, a taki jeden to nawet zasługiwał na bycie aniołem, chociaż może lepiej by było, gdyby się odzwyczaił od bycia husarem... I właśnie ta czwórka musi zapobiec chaosowi, jaki postanowiły zgotować dwie spalone na stosie w XVI wieku kobiety, obecnie demonice. Oczywiście miłość. Miłość naprawi wszystko. Z radością wskoczyłam na tę karuzelę i chociaż w głowie się pokręciło, wsiadłabym od razu jeszcze raz. Niestety na dzisiaj wesołe miasteczko zamykają.

Ciekawe jest to, co tak bardzo spodobało mi się w tej książce. Powiedziałabym, że wszystko. Ale to nie do końca tak, ponieważ są różne stopnie natężenia. Oczywiście warto zająć się na początku tymi niezwykłymi aniołami, które nie klepały zdrowasiek za życia, tylko były normalnymi, nieidealnymi ludźmi, jak to sobie pewnie co poniektórzy wyobrażają. Nie trzeba wierzyć w Boga, by być aniołem. Jak to jeden z nich, główny narrator (bo jest ich kilku) określa: "Naczelny nie jest małostkowy" (str. 28). Parę stron wcześniej dodaje również, że ma poczucie humoru. I to właśnie widać w tej książce. I mniejsza z tym, jaki Bóg jest naprawdę, o ile jest. Tutaj mamy wizję Lewandowskiego, z którą w pełni się zgadzam, a właściwie zgadzałabym się, gdybym była wierząca. Jednak akceptuję ją w całości. Właśnie ta wizja jest również świetna i nietuzinkowa. Bo mało kto traktuje Boga jako osobę zabawną. Zaraz wtedy lecą zarzuty o herezję i inne takie. A fakt, że Bóg pozwala egzorcyzmować anioły, szaleć demonom zemsty i robi z ateistów anioły? To już przechodzi ludzkie pojęcie. A ja lubię, gdy coś przechodzi ludzkie pojęcie, więc po raz kolejny się zachwycam, że ktoś nie boi się opinii publicznej i pisze to, co chce.

Ale nie tylko postacie są tutaj świetne i ogólny rys fabularny. Spodobało mi się też łączenie ze sobą wydarzeń historycznych odległych od siebie w czasie i przestrzeni za pomocą fabuły. Pokazywanie głupoty prostego ludu, bezsensu kościoła i wszechobecnej obecności bytów nadprzyrodzonych, których nie widać, ale są i oddziałują na ludzi. I mogę sobie nie wierzyć, ale po tej książce byłabym skłonna uklęknąć i zacząć się modlić! Nie wiem, w czym to tkwi, ale oprócz tego, co przez bardzo religijną moherową babcię zostałoby uznane za herezję (czyli zdecydowana większość treści), ta książka propaguje Boga (bo na religię w tym wypadku nie powinno się rozdrabniać) i wiarę. Jest tak świetnie skonstruowana, tak świetnie napisana i tak świetnie stworzone niemalże wszystko, że ja... no, nie potrafię powiedzieć, że jest kiepska. Widać, że dopracowana, że autor wie, o czym mówi. A nie jest nudna. Nie jest teologicznym mamrotaniem, teologia jest zgrabnie w nią wpleciona do pary z filozofią. I to sprawia, że... brakuje mi słów. Szczególnie, że ironia polskich fantastów jest tak doskonała i tym głębiej oddziałuje na czytelnika. Dlatego, jeśli ktoś nagle ogłosi, że w Warszawie nastąpi Zniebazstąpienie, nie zdziwię się.

Książka ta staje obok "Trucicielki" i "Zawsze przy mnie stój" w rankingu najlepszych przeczytanych w tym roku książek. Co ciekawe, każda z nich ma coś wspólnego z religią. Muszę jeszcze raz przemyśleć bardzo poważnie mój światopogląd.

A co do tego "Mistrza i Małgorzaty" - nie zobaczyłam go tam wiele wraz z jego ideologią, chociaż jest w idealnej ilości. Ale pewnie gdyby nie on, nie przeczytałabym tej książki, dlatego dziękuję wydawcy za umieszczenie tej informacji, ponieważ zakochałam się w "Aniołach...". Dziękuję wydawcy również za udostępnienie mi egzemplarza.

Wam zaś polecam. Bo to prześwietna książka.