Czas mija szybciej, niż ktokolwiek mógłby się spodziewać.

Może nie zdajecie sobie sprawy, ale mój blog kończy dzisiaj roczek. A mimo to nie jest raczkującym berbeciem, ale słodkim dzieckiem, które chodzi, mówi i czasem potrafi tupnąć nogą i krzyknąć! Rzadko się zdarzało w przeszłości, bym jednego bloga prowadziła konsekwentnie przez tak długi czas. Żebym tak bardzo pokochała stworzony przeze mnie świat.

Tradycją blogową są podsumowania rocznicowe. Ja się wyłamię, bo tak naprawdę nie ma dla mnie znaczenia, ile książek/stron przeczytałam, z iloma wydawnictwami nawiązałam współpracę, ile mam komentarzy, ile wejść, ile kupiłam/dostałam książek w trakcie tego roku. To był rok pełen zmian, odnajdywania siebie wśród stron i okładek, rozumienia.

Mogłabym powiedzieć, ile blog dla mnie zrobił. Ale rozdrabniać się nie będę. Bo oprócz poznania Was, co jest naprawdę wartościowe, nabyłam zwyczaju rozmyślania nad treścią każdej, choćby najgorszej, książki. I to sprawiło, że moje czytanie nie okazywało się w żadnym wypadku jałowe. Zaś Wy mnie wspieraliście, zarażaliście entuzjazmem i wzmogliście mój książkoholizm. Minął rok na tym blogu, a ja go nawet nie zauważyłam. I chociaż naprawdę nie zaczęło się to tutaj, ale w innym miejscu w Sieci prowadzonym wraz z C.S., to ten blog tak naprawdę otworzył mi te najważniejsze drzwi. Dojrzałam czytelniczo. Wierzę, że z każdym kolejnym rokiem to się rozwinie.

Oczywiście nie może obyć się bez życzeń. A więc życzę mojemu blogowi:
- więcej recenzji, regularnych, lepszych niż kiedykolwiek, pisanych z pasją aż po życia kres
- więcej radości z obcowania z Wami oraz wydawnictwami, którym bardzo dziękuję za egzemplarze, przez co mój blog nie jest zacofany w lata ubiegłe, ale posuwa się naprzód wraz z nowościami
- kolejnego ślicznego szablonu, gdy ten już mi się znudzi (oby nie!)
- czytelników równie wspaniałych jak Wy
- radości, braku zwątpienia
- bycia

A czego życzę sobie (bo niektórym pewnie jest wiadome, że z dniem jutrzejszym przestanę być radosną nastolatką):
- dalszego pisania bloga i pisania więcej
- spełnienia swoich marzeń
- bycia nareszcie w pełni szczęśliwą
- skończenia jakiś studiów
- znalezienia swojego miejsca
- dalszej możliwości obcowania z Wami
- i żeby mój plan wakacyjny się spełnił! ale o nim mogę zacząć myśleć dopiero w piątek

Dzisiaj zdarzył się jeden ciekawy dialog, którego efektem była poniższa wypowiedź:
- Wiesz, mnie faceci nudzą, ja naprawdę nie chcę się wiązać. Chcę jeszcze móc pożyć. Kocham moje życie. Nieważne, że składa się ono wyłącznie z komputera i książek.

Oczywiście bez książek nie mogło się obejść. Dziękuję wydawnictwom, a za bluzkę, która posłużyła jako tło sponsorowi, czyli mamie :).
Wam dziękuję za obecność, blogi, komentarze, słowa, książki... za wszystko! A sobie dziękuję za prezent, który sama sobie sprawiłam, który wyjątkowo książką nie jest.
A Wunderkind też coś dostał, nagrywarkę. I będę mogła wreszcie oglądać na nim filmy na płytach :D.