"Trucicielka" - Eric-Emmanuel Schmitt

Moja przyjaciółka jest fanką Schmitta, a co za tym idzie - ja również znam zdecydowaną większość jego twórczości. Przez długi czas byłam święcie przekonana, że już się nim przejadłam, gdy w zapowiedziach pojawiła się "Trucicielka" ze swoją cudowną, magnetyzującą okładką, na którą można patrzeć i patrzeć, a ona nie daje o sobie zapomnieć. I właśnie ta wspaniała czerń i biel, tytuł wskazujący na jakiś morderców oraz opis, który mówi o obsesjach - ja muszę, po prostu muszę przeczytać.

Podobno książek po okładce się nie ocenia. Jednak w tym wypadku to było moje główne kryterium wyboru (bo kto by nie chciał mieć takiego cuda na półce?) i później już doszłam do wniosku, że to dobrze, że oprawa jest tak fascynująca, ponieważ wiele osób sięgnie po tę książkę chociażby dla niej. A okładka - zagłaskana przeze mnie niemal na śmierć - kryje w sobie o wiele więcej niż można by przypuszczać.

Mamy tutaj do czynienia z czterema opowiadaniami - tytułową "Trucicielką", opowiadającą - jakże by inaczej - o wiekowej trucicielce, która zafascynowała się młodym księdzem i chciała go za wszelką cenę zdobyć. Dalej mamy "Powrót" o mężczyźnie, który spędza większość życia na morzu, a w domu czeka na niego żona i cztery córki. W pewnej chwili dostaje wiadomość, że jedna z jego córek nie żyje. W jego głowie szaleje myśl - która córka. Ponosi to za sobą wiele innych konsekwencji. Później mamy do czynienia z "Koncertem Pamięci anioła", które to opowiadanie jest tytułową historią oryginalnego wydania książki. To historia o dwóch chłopakach, później mężczyznach. O wzorach i rolach, jakie przyjmują. Ostatnim opowiadaniem jest "Elizejska miłość". Spotykamy tutaj prezydenta i jego żonę, ich wzajemne relacje i budzącą się nienawiść.

Pokazałam ogólnie, o czym mówią te opowiadania. Ale tak naprawdę można mówić o nich wiele. Każde z nich pokochałam - "Trucicielkę" za główną bohaterkę; "Powrót" za ojcowskie uczucia i moje własne refleksje, które wtedy powstały; "Koncert..." to moje ulubione opowiadanie, które wywołało we mnie wiele emocji, myśli i pozwoliło mi popatrzyć z innej perspektywy na moją własną rzeczywistość. Odnalazłam to, czego ostatnimi czasy szukałam, pewnej luki, którą za wszelką cenę chciałam znaleźć, by ją zalepić. Niestety zdałam sobie sprawę, że nie dam rady tego zrobić. To opowiadanie jest tak piękne... I jedyne, w którym znalazłam fragment, który nie był dopracowany w stu procentach, jednak to nie zaważyło na moich uczuciach. "Elizejską miłość" zakończyłam strumieniem łez. Później czekał mnie jeszcze pamiętnik autora, w którym było tak wiele ciekawych spostrzeżeń, że niemal pokochałam pana Schmitta. Za tę jego niedoskonałość i fakt, że pamiętnik brzmiał inaczej niż opowiadane przez niego historie.

Książka ta nie pozwoliła mi o sobie zapomnieć. Przeczytałam ją bardzo szybko, chociaż chciałabym się nią nieustannie delektować, a później przez kilka godzin myślałam o niej, o jej bohaterach. O całej tej cudowności i smutku. I również groteskowych elementach, które wypaczając rzeczywistość nadawały jej o wiele bardziej prawdziwy wymiar. Bohaterów można było zrozumieć, identyfikować się z nimi, dać szansę na odkupienie. I dać szansę sobie samemu na refleksje. Uwierzyłam w tę książkę. Uwierzyłam w świat.

Jaka miłość jest wolna od nienawiści? (str. 219)

I właśnie w ten sposób "Trucicielka" stała się jedną z najważniejszych książek mojego życia oraz jedną z ulubionych. A wszystko zaczęło się od przepięknej okładki... Najbanalniejsze początki zwiastują najmniej banalne zakończenia.

Gorąco dziękuję wydawnictwu Znak.