"Dziedziczka Cieni" - Anne Bishop

Recenzja tomu pierwszego.

Po nie do końca entuzjastycznym podejściu do "Córki Krwawych", postanowiłam przeczytać "Dziedziczkę Cieni" - drugi tom Trylogii Czarnych Kamieni. Tym razem zrobiłam to z pełną świadomością, co mnie czeka. I może to wystarczyło, by zmienić moje odczucia? Nie wiem. Raczej nie. Po prostu uważam, że drugi tom jest o wiele lepszy od pierwszego.

Gdy przegryzłam się przez świat wykreowany przez Anne Bishop i pojęłam sposób, w jaki on działa, wszystko stało się lepsze. Chociaż zdaje mi się, że to raczej zależy od tego, w jakim stopniu mnie wkurza główna bohaterka. Jeanelle wywoływała we mnie chęć mordu w "Córce", ale po wielu tragicznych wydarzeniach, jakie się zdarzyły pod koniec pierwszego tomu, autorka przyspieszyła akcję o dwa lata, gdy Jeanelle dorosła, spoważniała i przestała działać mi na nerwy. Nawet ją... polubiłam. Nie wierzę, że to napisałam, ale to prawda.

Saetan nie wzbudzał we mnie zachwytu, ale teraz go uwielbiam. Przestał być takim sflaczałym, rozciapcianym, zakochanym w córeczce swojej duszy tatusiem, ale wreszcie stał się konkretnym ojcem. Szkoda tylko, że nie dla wszystkich swoich dzieci... Daemona było tak mało, że wręcz ubolewałam. Chociaż muszę przyznać, że na ostatniej stronie zaczęłam coś na niego pokrzykiwać, co sprawia, że książka jest lepsza - wczułam się. Surreal przestałam darzyć tak silną sympatią, bo było jej mniej i zrównoważył to brak niechęci do Jeanelle. Przestałam jej nawet kibicować. Zauroczyłam się Lucivarem. Ale on jest jak tresowany piesek, co sprawia, że mam do niego podobny stosunek, jak do wszystkich mężczyzn w pierwszym tomie, chociaż on ma swój urok osobisty. Dzięki temu mam do niego cieplejsze uczucia.

Zaś fabuła się rozkręca. Oczywiście idzie równie powoli jak wcześniej, ale tutaj nie jest nudno. Łatwiej połapać się w Kamieniach i hierarchii, stosunkach między ludźmi, polityce. Jest ciekawie, mroczno. Wreszcie poczułam tę książkę. Szkoda mi tylko, że nie mam pod ręką trzeciego tomu, ponieważ po zakończeniu sięgnęłabym po niego od razu bez wahania. Może i ta dziewucha na okładce mi się nie podoba, ale ogólny zamysł jest ciekawy. Nakopałabym grafikowi, ale to nie moja rola, ja tego nie kupiłam. Patrzeć nie muszę. Treść mnie w pełni zadowala, nie cieszy mnie, że się skończyło W TAKIM MOMENCIE.

Tak, zdecydowanie bardziej mi się podoba. Wciąż nie rozumiem całkowitego zakochania w Trylogii, ale nie rozumiem też całkowitej niechęci. Ważne, że autorka potrafi się rozwijać, ma swoją koncepcję. A to, że bohaterowie potrafią wkurzać, zdarza się w wielu książkach. Ta mnie akurat usatysfakcjonowała i czekam na Daemona. Mało mi go tu było i to zdecydowana wada tego tomu. W zasadzie jedyna zdecydowana wada. Jedyna jakakolwiek.



Ponadto pragnę dodać, że jestem cholernie wściekła, bo ktoś ukradł mi tytuł bloga! On jest MÓJ! Tylko Alina ma prawo całować się na wietrze z powietrzem, bo to ona wpadła na ten pomysł! Nie wierzę we wczoraj, bo wczoraj to też było moje, a tego złodzieja... wrr! Groźby są karalne, więc grozić nie będę. Ładnie poproszę, by zostawił moje całowanie w spokoju.
O, tu: http://believe-in-yesterday.bloog.pl/ Jestem bardzo zła.