"Terapia" - Sebastian Fitzek

Fitzuś znowu powalił mnie na kolana! A gdy czytałam "Terapię", byłam prawie pewna, że tym razem będzie znacznie gorzej, bo debiut, bo się jeszcze nie wyćwiczył w mąceniu w głowie czytelnika. Pomyliłam się, ale po raz kolejny bardzo się z tego powodu cieszę.

Tym razem wytrwale walczyłam z Fitzusiem do samego końca, nie poddałam się w połowie książki i wciąż próbowałam poskładać wszystko w całość i odgadnąć zakończenie. Mogę z dumą powiedzieć, że w sporej części mi się udało. Uczepiłam się jednej myśli jak rzep psiego ogona (jakiś pies tutaj występuje, więc miałam czego) i nawet gdy nie do końca pasowała mi ona do czegokolwiek, nie porzucałam jej, zaprzyjaźniłam się z nią i okazało się, że miałam rację. Ha! Nawet nie wiecie, jaka jestem z tego powodu zadowolona. Reszta to tylko przypuszczenia czające się gdzieś z tyłu czaszki, ale również okazały się właściwe. Niestety nie potrafiłam ich poskładać w całość. Ale swój sukces osiągnęłam. Teraz Wam powiem, czego on właściwie dotyczył.

Mamy pewnego psychiatrę, któremu znika córka. Stara się ją przez cztery lata odnaleźć i, z tego co wiemy, odnajduje ją, jednak historia ma tak wiele tajemnic, powikłań, poplątań, zamotań, że tak naprawdę nie wiemy, czy znajduje ją żywą, martwą, półżywą, półmartwą, czy też może ćwierćżywą. To Fitzuś, więc wszystkie chwyty są dozwolone. Opowiada całą historię jednemu lekarzowi, aż dochodzimy do końca. Fitzusiowego poplątanego końca. Rzecz jasna.

Zdaję sobie sprawę, że o fabule nie powiedziałam prawie nic, ale jeśli ktoś chce poznać ją lepiej, może poszukać opisu okładkowego w Sieci. Bo ja tak naprawdę przyszłam tutaj tylko po to, by powiedzieć, że jednak kocham Fitzusia (chyba można się zorientować po zdrabnianiu jego nazwiska, ale pewnie tak już zostanie, dopóki mnie nie zdenerwuje), ale boję się, że nigdy nie przeczytam żadnej jego książki po niemiecku, bo utonę gdzieś między słowami i już nie złapię oddechu. Jak na razie "Terapia" jest świetnym debiutem, ale jak już wiecie, nie tylko na świetnym debiucie się kończy, bo "Makabryczna gra" również była cudowna, nawet lepsza. Podejrzewam, że reszta książek, które wydostały się z jego nienormalnej głowy również będzie. Więc co następne w kolejce? Podejrzewam, że pewnie "Klinika", tylko pójdę ją gdzieś kupić*.

Polecam Fitzusia baaaardzo gorąco całym moim spragnionym kolejnych jego thrillerów sercem. Chyba wreszcie znalazłam obiekt zastępczy za Gretchen. I za Berlin. I za wszystko inne, co teraz nie przychodzi mi do głowy.


*ale to dopiero pojutrze, bo postanowiłam, że nie wydam już ani grosza w marcu ;).