"Wirtuoz zbrodni" - Chelsea Cain

Recenzja części pierwszej znajduje się tutaj.

Z góry uprzedzam, iż ta recenzja będzie fanatyczna, obsesyjna i kompletnie nieprofesjonalna w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu.

Gretchen Lowell, piękna, inteligentna, psychopatyczna seryjna morderczyni ucieka z więzienia po tym, jak Archie, jej ostatnia ofiara i jednocześnie detektyw prowadzący jej sprawę, przestaje ją odwiedzać. Przeprowadza wiele skomplikowanych (lub też nie - w zależności od punktu widzenia) działań, by wydostać się z zamknięcia.

W tym samym czasie toczy się sprawa rozpoczęta w "Obłędzie serca" z opiekunką dzieci senatora - Molly Palmer. Susan dąży do tego, by wreszcie opublikować swój artykuł, jednak w wyniku ucieczki Gretchen dziennikarka musi siedzieć w zamknięciu, gdyż jest jednym z potencjalnych celów. Wraz z Henrym dochodzą do wniosku, że, by znaleźć morderczynię, będą zmuszeni rozwiązać obecną sprawę.

A Archiemu w tym czasie wysiada wątroba od zbyt dużej ilości vicodinu.

Uważam, iż ta część jest gorsza od poprzedniej, ponieważ Gretchen było mniej, jej samej w sobie. Zbyt duże skupienie było na Archiem i Susan oraz śledztwie. Jednak również mnie porwała i zachwycała, przez ostatnie dni mogłam mówić tylko: Gretchen to, Gretchen tamto. A wiesz, że Gretchen uciekła z więzienia? Och, Gretchen! Moja Gretchen. W autobusie wydawałam z siebie dziwne odgłosy, sądzę, że miałam wzrok osoby kompletnie pijanej i za nic nie chciałam się od książki oderwać. Również ją uwielbiam. Zaraz się zabiorę za pisanie do wydawnictwa o kolejne tomy.

Jestem jednak zawiedziona okładką. W "Obłędzie serca" była śliczna i tłoczona. Ta jest gładka, bez takiego polotu. Tamtą mogłam cały czas dotykać i się nią bawić. Ta mnie nie skłania ku takim czynnościom.

Ale nie wpływało to na mój odbiór i zachwyt. Kocham Gretchen, jest cudowna!
Och, Gretchen!

Pozdrowienia dla miłej Pani z Empiku!

- To musiało być przygnębiające, kiedy się okazało, że wyznałeś takie osobiste rzeczy seryjnej morderczyni.
Przygnębiające. Owszem. Można było tak to określić. Z drugiej strony, zabawna rzecz, dobrze było mieć kogoś, z kim można było pogadać. Szkoda tylko, że ulubioną rozrywką Gretchen było patroszenie ludzi.