"Gdzie Indziej" - Gabrielle Zevin

Raz na zajęciach z literaturoznawstwa dowiedziałam się, że książkę czyta się dla treści, a nie formy. Bo co jest fajnego w tekście, który nie ma dobrej fabuły, choćby był napisany najpiękniejszym językiem? Zaprotestowałam wtedy głośno i powiedziałam, że jest jeden autor, którego czytam tylko i wyłącznie dla stylu, bo w jego fabułach nie widzę sensu i mnie nie porywają. Wiecie o kim mówię? To Truman Capote. Jego styl kocham, ale niestety nie potrafię polubić równie mocno tego, o czym on pisze. Uznałam, że obroniłam swoją tezę. Ale czy da się czytać książkę napisaną kiepsko, ale z wyjątkowo świetną fabułą? Ciężko. Naprawdę ciężko.

I wcale nie chcę przez to powiedzieć, że "Gdzie Indziej" jest napisane bardzo źle. Po prostu w trakcie czytania przypomniałam sobie o tamtych zajęciach i Trumanie, ponieważ o ile fabuła "Gdzie Indziej" jest naprawdę nietuzinkowa, to język nie wciąga jakoś szczególnie, jest prosty. Momentami denerwujący, gdy bohaterka wybucha złością w najmniej oczekiwanym momencie, ale czytywałam książki napisane znacznie gorzej.

A fabuła? Ona nadrabia niedostatki w języku. I jest o tyle ciekawa, że dotyka aspektów, nad którymi przynajmniej raz w życiu dumał każdy człowiek - tego, co się dzieje po śmierci. Autorka wysłała piętnastoletnią Liz w podróż statkiem, który zawiózł ją na wyspę, do miejsca Gdzie Indziej. Tam właśnie trafiają wszyscy ludzie po śmierci. I spotykamy się z czymś, co być może znacie jako przypadek Benjamina Buttona. Ludzie, zamiast się starzeć, stają się coraz młodsi.

Liz nie może się pogodzić ze swoją śmiercią, ma depresję. Chce wrócić do swojego życia, spotkać swoją pierwszą miłość, przeżyć pierwszy pocałunek... A Gdzie Indziej próbują ją przekonać, że tutaj też może toczyć się życie i można doświadczyć wszystkiego. A co dalej? Jak wygląda Gdzie Indziej? Jaki jest jej kolejny krok? Powiem tylko, że do mnie ta wizja przemówiła, dałam się jej przekonać.

Liz jest bardzo miłą bohaterką, nie do końca typową nastolatką. Jest rozsądniejsza, bardziej naturalna. Muszę przyznać, że wszyscy bohaterowie są dobrze skonstruowani. Mają wady, zalety, uczucia. Swoje racje i swoje historie. I to oni mocno trzymają całą historię, żeby się nie posypała. Trzymają również Liz przed popełnianiem głupich błędów.

Muszę przyznać, że książka bardzo mnie poruszyła, szczególnie pod koniec. Ale wytrwale się trzymałam, bo mój tusz do rzęs nie jest wodoodporny, a rozmazana przecież nie będę jechać autobusem. A zresztą... co mi zależy, następnym razem nie będę się powstrzymywać przed płaczem, gdy książka będzie tego wymagała. O moich refleksjach na temat życia i śmierci mówić nie będę, bo tak naprawdę było ich niewiele, chociaż bardzo mocno się na mnie odbiły. Książka jest przyjemna, ciepła, skłaniająca do refleksji, naturalna, przemyślana. Tak naprawdę nie spotkałam się w niej z niczym rażąco frustrującym, oprócz wspomnianych wcześniej wybuchów złości bohaterki, których było tak naprawdę niewiele. Aż prosi się o polecenie. I polecam. Bo warto.


I widzę, że Pilipiuk nikomu do gustu nie przypadł. Hihi. Teraz się chyba wezmę za Fitzusia, bo tak się na mnie ładnie patrzy ze stosika... ^^.