Wystawa kotów rasowych.

Dzisiaj nareszcie spełniło się moje marzenie. Zawsze chciałam iść na wystawę kotów rasowych, ale... powodów, dla których się to nie spełniało, było multum. Większość polegała na tym, że moim rodzicom "się nie chciało". W tym roku wystawa była wręcz w zasięgu ręki, ponieważ odbywała się w Myślenicach, obok których mieszkam. Więc około południa pojechałam z moją rodziną (ale oczywiście rodziców tam nie było z ww. powodu).

Bilet wstępu kosztował 6 zł zwykły i 3 zł ulgowy. Pierwszą rzeczą, jaka rzucała się w oczy przy wejściu, były różne przydatne (chociaż nie niezbędne) przedmioty używane przez koty. Można je tam było nabyć (przykładowo domek-drapak dla kota wysokości metra kosztował 225 euro). Zawsze chciałam kupić kotu coś takiego, ale było za drogie. Dzisiaj jeszcze dodatkowo sprawdziłam wygodę takiego urządzenia. Czemu nie robią ich w rozmiarze dla ludzi?! ;).

Dopiero na hali widać było obszerne klatki, w których wylegiwały się koty. Mało które robiły coś bardziej ambitnego. Dwa małe Persy się ze sobą bawiły, ale dopiero gdy wychodziliśmy. Sfinksy (na całej wystawie były tylko dwa) siedziały cały czas. Część kotów była oceniana przez sędziów, po sali krążyła pani fotograf, która zrobiła kilka ujęć mojej ręki głaszczącej koty ;). Właściciele byli w większości bardzo mili (pomijając odrobinę złośliwą Panią od Sfinksów, której kot miał chyba coś z jej zachowania, przynajmniej takie skojarzenie mnie naszło). Opowiadali o kotach z miłością i zaangażowaniem. Bardzo rozpieścili swoich podopiecznych. Ale to ma swoje zalety, ponieważ w tym miejscu osoba, która nie lubi kotów, po prostu musiała się przekonać, że są cudowne i wcale nie są takie okropne, jak niektórzy uważają ^^. Koty się łasiły do widzów, dawały się głaskać. To bardzo miło ze strony ich właścicieli, że na to pozwalali. Wyjmowali je na prośbę z klatek i nie mieli nic przeciwko pieszczotom :). Spotkałam się z dwoma przypadkami, gdzie należało zdezynfekować ręce - przy jedynym Devonie (ha! Urodzony w Niemczech, bardzo mnie to ucieszyło ;). Ale Polak po naturalizacji - mieszka u nas cztery lata i spłodził już trochę dzieci, jak powiedział miły Pan Właściciel - Devon miał na imię Firewall) i przy Sfinksach.

Tamten Rosyjski był bardzo podobny :).

Ilościowo definitywnie królowały rasy Maine Coon i Brytyjski Krótkowłosy. Obie rasy wręcz ubóstwiam. Tę pierwszą za cudowne długie futro i ogromne wręcz rozmiary, a Brytyjskiego za "pucołowatość" i futro w cudownym odcieniu szarości. Jednak przekonałam się, że niesamowitą urodę prezentuje Rosyjski Niebieski - też jedna z moich ulubionych ras. Jeden z nich miał takie cudownie głębokie ciemnozielone oczy. Zakochałam się. Najchętniej zabrałabym wszystkie ze sobą. Broniłam Sfinksy, Devona i kota, o którego istnieniu nawet nie wiedziałam (Peterbald), przed stwierdzeniami pt. "brzydal". Zachwycałam się nimi. Moją nową miłością stały się Święte Koty Birmańskie. Są przewspaniałe. Było trochę Persów, kilka Norweskich Leśnych, Ragdolle. Wszystkie cudowne, ale każdy pod innym względem. Były też takie o pyszczkach podobnych do psów, jednak nie pamiętam, jak się nazywały. Były bodajże dwie rasy tych kotów. Cudowne Bengalskie - o dwóch różnych umaszczeniach - jasnym i ciemnym. Innych kotów niestety już nie pamiętam, a może nie było więcej? ;).

Taka wystawa jest cudownym przeżyciem dla miłośnika kotów. Jednak wychodząc ma się ochotę zabrać każdego z nich. Ceny są różne. Od tysiąca złotych, poprzez czterysta euro, aż do ośmiuset dolarów. Można było je kupić na miejscu, zabrać wizytówkę hodowcy, albo nabyć dla własnego kota jakąś zabawkę, legowisko czy może dla siebie samego jakąś pamiątkę, jak cudowny kubek z chińskiej porcelany za 70 zł. Szkoda, że nikt nie kupił go dla mnie ;).

Postaram się częściej bywać na takich imprezach. Było cudownie. A zdjęć niestety nie posiadam, bo nie pomyślałam, by zabrać ze sobą telefon ^^. Może następnym razem...