"Tygrysie Wzgórza" - Sarita Mandanna

Indie są krajem niezwykłym. Moje pierwsze wrażenie o nich tak naprawdę dotyczyło Malezji, jednak „Matka Ryżu” nieustannie kojarzy mi się właśnie z Indiami. Tak samo, jak „Tygrysie Wzgórza” kojarzyły mi się z „Matką Ryżu” – nawet bardziej niż z powoływanym na okładce „Przeminęło z wiatrem”. I ta recenzja będzie opowiadała o trzech utworach, a nie o jednym, ponieważ pewne emocje są nierozdzielne.

Dewi i Dawanna znali się od dziecka i byli nierozłączni, ludzie mówili, że są nierozdzielni jak ziarnka kardamonu. Dla dorosłych było oczywiste, że kiedyś się ze sobą zwiążą. Śliczna Dewi jednak w wieku dwunastu lat spotkała na swojej drodze prawdziwe przeznaczenie – pogromcę tygrysa. I jeśli kojarzycie Sayuri z „Wyznań Gejszy” i jej miłość oraz marzenia o Prezesie, tutaj doświadczycie czegoś podobnego – świętą i niezachwianą wiarę w uczucie do drugiej, wiele starszej osoby, z którym nie można i nawet nie chce się walczyć, tylko pragnie się osiągnąć sukces, zdobyć to uczucie.

Z recenzji, które czytałam, wynikało, że tak naprawdę ta książka ma niewiele wspólnego z dziełem Margaret Mitchell. Ja co prawda oglądałam jedynie film, ale widziałam pewne analogie – fabularne i emocjonalne. Miłość Dewi do Tygrysich Wzgórz i miłość Scarlett do Tary. Zaś ukochany mężczyzna – Maću – był połączeniem Rhetta Butlera i tego, w którym była zakochana Scarlett, dopóki nie zmądrzała. Tutaj oboje byli połączeni w jedno. Zaś Dawanna kojarzył mi się z Dżejanem z „Matki Ryżu”. Appu z Laszmaną. Zaś sama Dewi właśnie ze Scarlett i po części z Lakszmi, zwykle w swoich najbardziej destrukcyjnych momentach. Podejrzewam, że części tego, co napisałam, nie zrozumiecie, ale w ten sposób chcę tylko powiedzieć, że nie uważam „Tygrysich Wzgórz” za książkę jedyną w swoim rodzaju, tylko czerpiącą z najlepszych wątków innych książek – oczywiście nie chcę sugerować, że autorka czerpała z tych wspomnianych przeze mnie powieści, to tylko moje spostrzeżenia.

Sama książka mnie zaskoczyła nie tyle fabułą, nawet śliczną okładką i cudownym tytułem, ale faktem, że czytało się ją tak szybko i tak bardzo mi się podobała, choć uważam, że mojej ukochanej „Matce Ryżu” nie dorównuje (swoją drogą drugie polskie wydanie tej książki, wydawnictwa Albatros Kuryłowicz, ma bardzo podobną okładkę). Podobały mi się aromaty kawy i kardamonu, kwiaty bambusa, słonie, uczucia i wejście w wyższe sfery, które są przeciwieństwem tego, co było w „Matce Ryżu”. Ta książka ma w sobie coś naprawdę zachwycającego, delikatnego. Czas z nią spędzony z całą pewnością nie był czasem straconym. Tak samo jak wydane na nią pieniądze.

Jednak muszę przyznać, że mimo wszystkich zalet, nie zakochałam się w tej książce. Może to wina tych podobieństw, może czegoś innego. Może odczuwałam w niej brak czegoś nieokreślonego. Proszę się jednak tym nie zrażać, bo ta książka ma w sobie coś magicznego. I zdecydowanie mogę ją polecić.