"Dziewczęta z Szanghaju" - Lisa See

Czasem mam wrażenie, że książki do mnie mówią. Że celowo nie czytam jakiejś zaraz po zakupie, tylko czekam na nią kilka miesięcy, mimo iż jest tuż obok, wystarczy wyciągnąć po nią rękę. Książka jakby wie, kiedy powinna być przeze mnie przeczytana. Albo wie, że zawiodę się, dlatego nie powinnam od razu jej pochłaniać, tylko poczekać, aż uczucia po zakupie ostygną. I tak było w tym wypadku.

Lisę See znam już z "Kwiatu Śniegu i sekretnego wachlarza" oraz "Miłości Peoni". Obie książki mnie zachwyciły przedstawieniem bogactwa chińskiej kultury - z tym że każda z innej perspektywy. "Dziewczęta z Szanghaju" są czymś zupełnie innym i wiedziałam, czego się po nich spodziewać pod względem fabularnym.

Jest to historia dwóch pięknych sióstr, które żyły w Szanghaju i pracowały jako modelki jeszcze przed II Wojną Światową. Zarabiały na swoją przyszłość, by móc wyjść za mąż z miłości, ponieważ w tych czasach krępowanie stóp oraz aranżacja małżeństw odchodziły w niebyt, tradycje ulegały pewnym zmianom. Jednak ich ojciec przegrał pieniądze, dom oraz... córki. Wybuchła wojna, musiały uciekać przed mafią, ponieważ nie wsiadły na statek, który miał je zawieźć do ich mężów w Ameryce. Po pewnych perypetiach (chociaż to słowo brzmi optymistycznie, a nie powinno tak być) dotarły na miejsce.

Autorka przedstawia nam problemy chińskich emigrantów, różne sposoby przetrwania w trakcie wyjazdu. Opowiada o stosunku Amerykanów do Chińczyków oraz, oczywiście, o tradycjach. O tym, jak ulegały zmianom podczas pobytu w Stanach Zjednoczonych, a jednocześnie silnie trzymały się swoich korzeni.

Nie jestem zawiedziona pod względem fabularnym, ale językowym. Książka wciąga, nie mogę jej tego odmówić, jest ciekawa i barwna. Jednak nie czułam emocji. Lisa See nie poradziła sobie z opisaniem okrucieństwa wojny i gwałtów, ani też ze stopniowym zatracaniem się siostrzanej miłości. Są tutaj obrazy, ale nie ma uczuć. Przynajmniej ja ich nie widziałam.

W porównaniu z poprzednimi książkami autorki "Dziewczęta z Szanghaju" są marne. Jednak mają swój urok, przyjemnie się je czyta. W sam raz na jeden wieczór. Jeśli ktoś chciałby przeczytać coś Lisy See, polecam zacząć swoją przygodę od jej pierwszej powieści, czyli "Kwiatu Śniegu...".