"Księżniczka z lodu" - Camilla Läckberg

I znowu dostałam nie to, czego oczekiwałam. Ale to już z powodów czysto osobistych. "Księżniczka z lodu" wcale nie miała być "Księżniczką z lodu", ale "Mężczyznami, którzy nienawidzą kobiet". Niestety w księgarni nie było pierwszej części Millenium, a doskonale wiedziałam, że w piątek książka musi pójść dalej. Bo tak właściwie kupiłam ją na prezent urodzinowy dla... kogoś. A ja zawsze czytam to, co inni ode mnie dostają. A chciałam "Mężczyzn..."...

Książka bardzo mi się podobała. Chociaż nie, to nie do końca tłumaczy mój stosunek do niej. Książka bardzo by mi się podobała, gdyby nie to, że... miałam wrażenie, iż czytam coś, co sama napisałam. Denerwowało mnie to od samego początku do samego końca. Styl Camilli miał w sobie parę cech, które są w moim. Chyba tych najbardziej irytujących. A tok myślenia autorki był prawie identyczny z moim. Dlatego zakończenie nie było dla mnie żadnym zaskoczeniem. Pomyliłam się tylko z jedną rzeczą, ale tak nieznacznie, że nie warto o tym mówić.

Czytając "Księżniczkę z lodu" znowu znalazłam się w prześladującej mnie Szwecji. Pojawiały się nazwy miast, jednak jedno z nich doprowadzało mnie do śmiechu - Göteborg. Cały czas przypominałam sobie dość popularną grę, jaką jest Eurobuissnes. Może dlatego, że nigdy nie kupowałam tego miasta, bo rzadko się na nie trafiało?... Nie wiem. Kreacje bohaterów również mnie nie zachwycały. Ale zaznaczam, że mam spaczone spojrzenie. Dlatego proszę się tym nie sugerować. Rozśmieszał mnie tylko komendant policji, który był postacią tak przerysowaną, że aż czasami wzbudzał sympatię swoim zapatrzeniem się w siebie. Główni bohaterowie, a właściwie bohaterka, byli trochę bezbarwni (teraz zaczynam starać się patrzeć na to obiektywnie).

Ale przejdźmy do akcji. Piękna i niedostępna Alexandra umiera. Zostaje znaleziona w swojej własnej wannie z podciętymi żyłami. Na ciele osadza się szron, ponieważ w domu padło ogrzewanie. Wszystko wskazuje na to, że było to samobójstwo. Aż do przeprowadzenia sekcji zwłok. Wtedy okazuje się, że to było morderstwo.

Miasteczko jest małe, ale jakimś cudem udało się w nim zachować tajemnice sprzed dwudziestu pięciu lat. Dla mnie to wszystko stawało się powoli oczywiste. Wyobrażałam sobie, że to ja wymyślałam tę akcję, dlatego wszystko składało mi się w całość. I tylko dlatego przewidziałam koniec. Zauważałam aluzje autorki co do pewnych szczegółów, co w pewnym sensie było fascynujące jak i zdrowo wkurzające.

Rozumiem fanów serii, ponieważ naprawdę jest wciągająca i całkiem nieźle napisana. Dlatego uważam, że jest bardzo dobra, patrząc bardziej obiektywnie. Gdybym miała być subiektywna, powiedziałabym, że "Księżniczka z lodu" jest średnia. Raczej kolejnych tomów nie przeczytam, bo nie jestem pewna, czy zniosłabym po raz kolejny takie odczucia.

Osoby, które chcą ją przeczytać, bynajmniej nie powinny się kierować moją opinią z wyżej wymienionych powodów. Po prostu po nią sięgnąć i samemu podjąć decyzję, co o niej sądzą. Ja w tym jednym wypadku nie jestem żadnym autorytetem.

A co do okładki... Jestem nią zawiedziona. Mam taką piękną wizję, jak powinna wyglądać i szczerze się dziwię, że nie została zrobiona w taki sposób. Szukałam jakiejś ładniejszej, choćby ze szwedzkich wydań, ale niestety nie znalazłam nic odpowiedniego.

Ma ktoś pomysł, co powinnam napisać w dedykacji? ;).