"Szatan z siódmej klasy" - Kornel Makuszyński

Nie wiem, czy kiedykolwiek bym przeczytała tę książkę, gdyby w szóstej klasie podstawówki klasa nie wybrała jej jako lekturę. Pamiętam, że mogliśmy sobie wybrać jedną książkę, którą będziemy omawiać. Ja chciałam "Harry'ego Potter'a", niestety przegrał on z "Szatanem...". Wciąż nie mogę zrozumieć tego fenomenu. Wypożyczyłam książkę ze szkolnej biblioteki, będąc zupełnie nieświadomą faktu, iż mam ją w swoim posiadaniu. W dodatku jest to egzemplarz wyjątkowy, ponieważ pochodzi z drukarni, w której pracowała moja mama. Lubię te książki, ponieważ mam uczucie, jakbym uczestniczyła w tym osobiście, jakby one miały ze mną coś wspólnego.

Adam Cisowski rozpracowuje system odpytywania przez nauczyciela historii. Jednak pewnego dnia nauczyciel popełnia błąd i tajemnica siódmej klasy wychodzi na jaw. Historyk po początkowej niechęci do Adama postanawia poprosić go o rozwiązanie pewnej zagadki, która dotyczyła drzwi w starym dworku pod Wilnem.

Książka jest naprawdę interesująca i zabawna. Wiele cytatów z niej było jeszcze parę lat temu w powszechnym użyciu, dlatego jest ona jeszcze bliższa czytelnikowi. Poza tym miło obserwować zmagania Adama, gdy próbuje odnaleźć skarb z epoki napoleońskiej, przeżywa różne przygody związane z całą tą historią oraz zakochuje się w fiołkowookiej Wandzie. Nie wiem, czy komuś się zdarzyło jeszcze jej nie przeczytać, jeśli jednak takie osoby istnieją, powinny to zmienić. "Szatan z siódmej klasy" jest doskonałą lekturą na lato.

W dodatku bardzo mnie cieszyło, gdy odgadywałam zagadki wraz z Adamem. Nie wiem, czy podpowiadała mi moja podświadomość, czy był inny powód moich sukcesów, mimo to było zabawnie. I jeszcze mogłam popatrzyć na przedstawione wydarzenia z innej perspektywy - gdy czytałam ją te prawie siedem lat temu, moje pojęcie na temat Napoleona było żadne. Czasem warto wracać do starych szkolnych lektur...

Wczoraj przyjechał do mnie z Wiednia pewien Pan. Oto jego zdjęcie:


Poznajecie go? Mam nadzieję, że mi nie wmówi, iż moje sny wskazują na jakieś zaburzenia związane z seksualnością, czy też nie powie mi, że moja podświadomość chce wypłynąć na powierzchnię, dlatego moje sny kwalifikują mnie do zakładu psychiatrycznego. Chyba muszę go głęboko schować... ;).