"Lodowa pułapka" - Kitty Sewell

Od momentu w którym zrezygnowałam z filologi szwedzkiej, wszędzie widzę coś związanego z tym krajem. Szczególnie literaturę. Na blogach aż się roi od kryminałów i innych książek. I sama wpadłam w sidła. Dopiero teraz, po przeczytaniu "Lodowej pułapki", uświadomiłam sobie, że przypadkiem wpadła mi w ręce książka, której autorka jest ze... Szwecji właśnie. Czy Wy też macie czasem wrażenie, że coś Was prześladuje?

Dafydd (przez całą powieść czytałam jego imię "Dygfryd", co doprowadzało mnie do szału) jest lekarzem - szczęśliwym lekarzem z kochającą żoną i dużym domem. Jednak ich problemem jest to, że Isabel nie może zajść w ciążę, ale bardzo pragnie dziecka. Pogodziliby się z tym, gdyby pewnego dnia nie przyszedł do nich list od trzynastoletniej dziewczynki, która mówi, że Dafydd jest jej ojcem i, żeby dopełnić czary goryczy, ma ona brata bliźniaka.

W tym momencie wszystko się komplikuje. Isabel nie chce się z nim porozumieć i wziąć do siebie tłumaczeń, że on nie spał z Sheilą i Dafydd za wszelką cenę próbuje wymyślić, w jaki sposób Sheila zdobyła jego spermę. Wydarzenia z roku 2006 (czas obecny) przeplatają się w pierwszej części książki z rokiem 1992. Autorce te przeskoki nie wyszły źle, chociaż czasami coś zgrzytało w trakcie czytania.

Napis na okładce brzmi "Nastrojowy i głęboko wzruszający dramat rodzinny". Nie zgadzam się w pełni. Nie poczułam tam żadnego nastroju, ani tym bardziej zimna panującego Moose Creek, a dramat był tak naciągany, że nawet nie wart wspomnienia. Główny bohater jest całkowicie niemęski. Ma lęki przed seksem i ciągle sobie wypomina, że przecież już dawno nie jest prawiczkiem, więc dlaczego się boi, kocha swoją żonę i dziewczynę, z którą spędził zaledwie parę dni, co skończyło się w łóżku, nie ma charakteru. Jest sztywny i za nic nie łamie swoich zasad. I nie byłoby to złe, gdyby nie był opisany w taki sposób... To naprawdę ciężki przypadek.

Nie wiem, czy zaletą książki są kreacje kobiet. Każda chce się przespać z Dafyddem, w większości są silne, wyzwolone seksualnie i jednocześnie jakby ponad fabułą. Sheila to... och, nie da się tego inaczej powiedzieć... najwredniejsza baba, o jakiej kiedykolwiek czytałam. Zero pozytywnych cech.

Wątek spiskowy jest przewidywalny. Po przebrnięciu połowy książki bez problemu można wszystko odgadnąć. Na szczęście autorka jest konsekwentna i kończy każdy wątek, który rozpoczęła. Przez to powieść jest spójna.

Na uwagę zasługują opisy przyrody i sposoby przetrwania w czasie arktycznej zimy. To chyba jedyna prawdziwa zaleta książki.

Nie polecam, nie odradzam. Z pewnością zasługuje na uwagę, ponieważ nie jest taka zła, ale w niektórych momentach po prostu denerwująca. Ma się ochotę szarpnąć bohaterem i kazać mu wziąć się w garść. Jednak jest oczywiste, że to by nie poskutkowało.


Zarejestrowanie się na stronie tego wydawnictwa może sprawić, iż wygracie jakieś nagrody. Jeśli ktoś chce, zapraszam ;).