"Spóźnieni kochankowie" - William Wharton

Jest to książka, która towarzyszy mi od dzieciństwa. Może nie w dosłownym znaczeniu, ale odkąd tylko pamiętam, w mojej głowie siedzi tytuł i autor, nie pozwalając o sobie zapomnieć. W swoim czasie mama uwielbiała tę książkę, pożyczyła ją od swojej kuzynki. "Spóźnieni kochankowie" krążyli dookoła mnie, próbując zwrócić na siebie uwagę i zmusić mnie do przeczytania. Dopiero po wielu latach (i półgodzinnym zastanawianiu się pewnego dnia, czy ja już ich jednak nie przeczytałam) zmusiłam się do ubrania, wyjścia z domu, przejścia przez ulicę i wtoczenia się pod górę, czekania prawie godzinę na ową kuzynkę, żeby zabrać jej dwie książki Whartona i wrócić do domu. Odłożyłam je na mój wakacyjny stosik, który, choć niepełny, sięga mi już do pasa i zmusiłam je do czekania na swój czas. Taka była droga "Spóźnionych kochanków" do moich rąk.

Nie do końca wiedziałam, o czym ta książka opowiada. Czytając, poznawałam Paryż, uczyłam się francuskiego, malarstwa, życia. Jednocześnie chciałam być paryskim kloszardem jak Jacques i niewidomą ponad siedemdziesięcioletnią dziewicą. Poznawałam ich życie, patrzyłam, jak się zaprzyjaźniają. Na zmiany ich emocji, tworzenie nici zaufania. Wydawało mi się, że to jest ważne. Postrzeganie świata nie poprzez oczy, ale poprzez sam świat. To, czym on jest, a nie, co my uważamy, że nim jest. Na uczucia, niewinność.

W momencie, gdy Jack opowiadał swoje życie poczułam, że jest osobą nieistotną. Nie on jest głównym bohaterem, chociaż mogłoby się tak wydawać. Mirabelle nauczyła go żyć. Chociaż był wolny, zniewoliła go na nowo. Jednocześnie on był postacią, która chciała zwrócić na siebie uwagę. Chciał, żeby Mirabelle go zobaczyła, żeby pragnęła znowu widzieć. Chciał zobaczyć w jej oczach, że jest wyjątkowy. I chociaż bohaterowie się zarzekali, że wykorzystują się nawzajem, jednocześnie zaprzeczając sobie, ja się zastanawiałam, które z nich jest bardziej egoistyczne. Które dążyło bardziej do samozadowolenia siebie samego.

Ta książka jest piękna. Pokazuje sens życia, jedyne wartości. Miłość. To, żeby po prostu żyć. Ale nie potrafiłam polubić Jacques'a. Mirabelle była cudowna, ale chciała jego kosztem nadrobić stracone lata. Oboje się, moim zdaniem, wykorzystywali. Może to była miłość. Wydawała się cudowna. Ale na końcu Jack uciekł. Po prostu. Jakby ze strachu przed obowiązkiem - tak wyglądało zakończenie w moich oczach.

Nie spodobały mi się ostatnie sceny. Wydały mi się przerysowane. Nienormalne. I to nie w sensie, że nadzwyczajne, ale po prostu chore. Nie umiałam sobie z nim poradzić. To była dla mnie dziwne.

"Spóźnieni kochankowie" podobali mi się może do trzech czwartych, zanim zakończenie zaczęło się wydawać takie oczywiste. Później odkryłam, że nie tego oczekiwałam. To nie było moje pierwsze spotkanie z Whartonem ani też nie ostatnie. I chociaż to chyba jego najbardziej znana powieść, muszę do niej albo dojrzeć, albo ją przemyśleć. Jednak polecam bez wahania. Można się z tej książki dużo nauczyć o życiu i o świecie w pięknej scenerii Paryża.

(W tym momencie naszło mnie skojarzenie z "Titaniciem").