"Mój tydzień z Marilyn" - Colin Clark

Po obejrzeniu ekranizacji bardzo chciałam przeczytać książkę Colina Clarka „Mój tydzień z Marilyn”. Sama ekranizacja w pierwszej chwili mnie zachwyciła, za drugim razem podeszłam do niej ostrożnie i zaczęłam dostrzegać wszystko, co mnie w niej później irytowało. Z książką miałam podobnie – była dla mnie niczym trzecie podejście do filmu.

Zacznę od wad – książka wydaje się malutka, z za dużymi literami, które mają wypełnić puste strony oraz stanowczo za krótka. Z zalet wymienię okładkę [filmową]. Tyle na gruncie materialnym. Zaraz przychodzi treść, która jest o tyle bardziej skomplikowana, że totalnie w nią nie wierzę.

Colin Clark twierdzi, że nie mógłby jej wydać za życia MM. Wydawca obiecuje książkę „o czymś bardziej intensywnym i intymnym niż seks”. A ja obiecywałam sobie coś o prawdziwej Marilyn, a raczej Normie Jeane ukrytej za maską gwiazdy. Dostałam tylko gwiazdę. I wrażenie, że czytam kolejną książkę, która powstała tylko dlatego, że legenda Marilyn Monroe wciąż jest żywa i zawsze się sprzeda. Czytając, myślałam o filmie, miałam w głowie sceny i zauważyłam kilka drobnych zmian – jednak z tych dwóch rzeczy wybrałabym film dla jednej sceny zapłakanej MM. W książce ten sam moment wyszedł płasko i zupełnie mnie nie poruszył.

Zdecydowanie mogę tutaj skrytykować, że sama książka wydaje się być napisana pod publikę, a nie jako prawdziwy pamiętnik, jakim się próbuje mianować. Może jest tylko i wyłącznie o Colinie i Marilyn, ale też nie wnosi niczego. Nie pozwala wierzyć, że Marilyn nie była pusta, bo, choć denerwowało mnie to w filmie, mimo zapewnień autora słabo to widać. Mogę to wiedzieć, ale czy ktoś, kto o MM wiele nie wie, zdoła to zauważyć? I gdzie te uczucia, gdzie ta intymność? Gdzie jest to coś, „co mówi o Marilyn Monroe więcej niż setki jej biografii”? Nie ma. Ja nie widzę.

Za dużo słów o za małym znaczeniu. Za dużo marketingu, a za mało wartości. Nie wierzę słowom Colina Clarka. Wszystko, co zostało w tej książce zawarte, znalazło się w niejednej książce. Uważam, że to większa część jego fantazji niż prawdy. A nawet jeśli prawda, to zdecydowanie niewarta chwalenia się.

Jestem zawiedziona tą książką. Bo nie daje nawet w siebie wierzyć.