"Dallas '63" - Stephen King

Stephen King jest jednym z bardziej płodnych i poczytnych pisarzy naszych czasów. Ja go praktycznie nie znałam, choć moja przyjaciółka polecała mi jego książki przez całe wakacje. Przeczytałam jedynie jego pierwszą powieść „Carrie”, poniekąd przypadkiem. Muszę przyznać, że mnie nie zachwyciła, choć to mnie nie usprawiedliwia, ponieważ to było prawie czterdzieści lat temu, gdy ją napisał! W tym czasie styl każdego pisarza ewoluuje, a pomysły dojrzeją. I z takim procesem mamy do czynienia w „Dallas ‘63”.

Pomysł na tę książkę powstał dwa lata przed „Carrie”, jednak autor zarzucił pomysł z czystego lenistwa – nie chciało mu się zbierać materiałów. Przez te wszystkie lata książka nabierała aromatu, aż po trzydziestu dziewięciu latach pojawiła się w moich rękach – ciężkie, opasłe tomiszcze, o objętości ponad ośmiuset stron. Gabaryty mogą przerazić, szczególnie osobę, która Kinga nie zna, nie wie, czego się po nim spodziewać (udawałam, że „Carrie” nigdy nie zaistniała, żeby nie wpaść w panikę). Książka w sam raz na szesnastogodzinną podróż pociągiem, nie trzeba się przynajmniej martwić, że się skończy, zanim dojadę na miejsce.

Bohater książki też wyjechał. Całkiem przypadkiem z roku 2011 do 1958, gdy pewien znajomy wyjawił mu, iż w jego spiżarni znajduje się królicza nora. Jake nie wierzył, dopóki sam tego nie doświadczył. Wtedy Al wyjawił mu też, co Jake ma zrobić. Mianowicie – ocalić Johna Fitzgeralda Kennedy’ego przed zamachem w Dallas w roku 1963 (tytuł oryginalny brzmi „11/22/63”, co jest właśnie datą tego wydarzenia i choć znaczenie tytułu pozostaje to samo, nie bardzo rozumiem, dlaczego nie pozostał on w formie daty). Po drodze obserwuje działanie efektu motyla w przypadku paru osób, których życie postanowił uratować. W ten oto sposób Jake staje się Georgem i rusza w przeszłość, by uratować prezydenta i zmienić bieg historii.

W tym miejscu nie wiem, co powiedzieć o tej książce. Wyrażanie entuzjazmu jest przeważnie trudniejsze niż ostra krytyka. Nieważne, że ta książka w pełni zasługuje na miano cegły, ponieważ czytałam ją z równym zainteresowaniem od strony pierwszej do ostatniej. Przeżywałam z Jake’m jego rozterki, strach, wątpliwości i nawet miłość, którą znalazł w czasie, w którym jeszcze się nie narodził.

Zaś sam proces zmiany przeszłości jest bardzo żmudny. Przeszłość nie chce, by ją zmieniać. I na osiągnięcie celu Jake musiał czekać aż pięć lat. Przyzwyczajać się do nowej rzeczywistości bez telefonów komórkowych, Internetu oraz z większym zaufaniem i możliwościami bycia tym, za kogo człowiek chce się podawać. Rzeczywistość przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych została opisana tak dokładnie, że bez problemu przenosiłam się w nią i zaczynałam żyć tamtym życiem, aż do momentu, gdy zbliżał się zamach, a wszystko było opisane na innym poziomie, w krótszych fragmentach, jakby chciało przyspieszyć akcję. Napięcie się wzmagało. A ja już nie wiedziałam, czy chcę wreszcie poznać zakończenie, czy czytać dalej aż w nieskończoność. A przez zdecydowaną większość czasu chciałam.

Fanom Kinga z całą pewnością polecać nie muszę. Tym, którzy go nie znają – polecam. Ja jestem zachwycona faktem, iż tak gruba książka może nie znudzić i być cały czas równie dobra. Z całą pewnością zaprzyjaźnię się z Kingiem. Jeśli wszystkie jego książki są tak przemyślane i wciągające, wierzę, iż ta znajomość długo potrwa. To autor, który sprawił, że bez najmniejszego wahania uwierzyłam w przedstawioną przez niego wizję i liznęłam trochę historii Ameryki, co niewątpliwie się przyda (w końcu JFK romansował z MM, choć o niej nie padło ani słowo, choć padły słowa „romanse” w odniesieniu do niego), a ja powoli zaczynam rozumieć mechanizmy rządzące tym krajem.

Zdecydowanie polecam.

Za książkę dziękuję wydawnictwu Prószyński.