"Evil at heart" - Chelsea Cain

Recenzja "Obłędu serca".
Recenzja "Wirtuoza zbrodni".

Mało jest książek, na punkcie których dostaję takiej obsesji, że nie widzę żadnych barier nie do pokonania, żeby je zdobyć, przeczytać. I tak jest w przypadku Chelsea Cain - póki co pierwszym historycznie udokumentowanym przypadku sięgnięcia przeze mnie po książkę angielskojęzyczną i przeczytania jej przeze mnie w całości. Szczególnie z moją niechęcią oraz nie do końca doskonałą znajomością owego języka.

Gdy się dowiedziałam, że wydawnictwo Prószyński nie zamierza wydać trzeciego tomu, wpadłam w histerię (bo jak można przerywać wydawanie jakiejś serii? Sadyzm, bezczelność i... nie powiem co jeszcze) i zrobiłam wszystko, by zdobyć tę książkę w innym języku. Znalazłam ją na Allegro, wręcz za grosze. I zaczęłam czytać. Stanęłam w okolicach strony setnej i tak trwało przez parę miesięcy aż do paru dni temu, kiedy wróciłam. I pochłonęłam "Evil at heart" niemal za jednym zamachem.

Ten tom różni się od poprzednich, bo głównej roli nie odgrywa tutaj związek Archiego i Gretchen, ale zamieszanie, jakie wprowadza fanclub seryjnej morderczyni. W mieście po raz kolejny zaczynają się nowe morderstwa, a Archie jest w tym czasie zamknięty w szpitalu psychiatrycznym, zresztą na swoje własne życzenie. Niestety pewne wydarzenia sprawiają, że musi wyjść znowu na wolność i zająć się pewną sprawą, tym razem na własną rękę. Pomaga mu w tym oczywiście nieustraszona Susan Ward, tym razem z fioletowymi włosami. Wygląda na to, że Gretchen jednak nie opuściła miasta. Ta część ma pewną gigantyczną zaletę - poznajemy tutaj więcej tajemnic z przeszłości, z okresu, gdy Archie szukał Wirtuoza. Dowiadujemy się, na czym polegały ich pierwsze kontakty oraz dostajemy pomieszania pod koniec, gdy okazuje się, że tak naprawdę nie wiemy nic.

Przeczytanie książki w oryginale sprawia, że mogę oficjalnie skrytykować polskie tłumaczenie. Gdy czytałam Gretchen po polsku, miałam zawsze wrażenie, że jest lekko szorstką osobą, bardziej postawną i mówiącą głosem z lekkim echem, bądź delikatną chrypką. A czytając po angielsku, daleko było mi do tego wrażenia. Chyba nareszcie zobaczyłam ją taką, jaka jest. Oczywiście mówię tu o powierzchowności. Niestety było jej tutaj naprawdę mało, gdyż, jak powiedziałam, główną rolę odrywał tutaj jej fanclub.

Zakończenie przyprawiło mnie o siniaka na kolanie, gdy poszłam po ciemku do mamy, żeby jej powiedzieć: Mamo, Gretchen znowu...

Ale nie do kończę, ponieważ wciąż liczę, że zapoznacie się z moją kochaną seryjną morderczynią!

Przede mną jeszcze jeden tom. Chyba ostatni, o ile się nie mylę. Niestety muszę poczekać, bo Empik dał mu jakąś horrendalnie wysoką cenę. Wierzę, iż wkrótce zmądrzeją.