"Bezduszna" - Gail Carriger

To musi być ciekawe, nie mieć duszy w społeczeństwie, gdzie duszę - mniej lub więcej - raczej każdy ma. W dodatku jest się starą panną (aż dwadzieścia sześć lat!) i ma się w nosie konwenanse. Znaczy... czasami ma się je w nosie.

Alexia taka jest. W dodatku bywa upierdliwa, a wilkołaka raz posadziła na jeżu. I teraz się non stop kłócą. W międzyczasie znajduje się ona w niebezpieczeństwie. Nie tylko ona. Inne postacie (te z nadwyżką duszy) jak wilkołaki i wampiry także. Tylko jej parasolka nie jest zagrożona. Parasolka to również bardzo ważny bohater.

Nie mam zielonego pojęcia, jak opisać ten wielki banan, jaki wykwitł na mojej twarzy w pewnym momencie książki i mocno się trzymał aż do końca. Ja nigdy wcześniej nie miałam banana na twarzy, przysięgam! A ten był rasowy. Parskałam śmiechem, mówiłam do książki "oj ty kici kici" i tak zazdrościłam Alexi takieeego faceta, że Darcy przy nim jest nikim, ot co. I chociaż nie mogłam się powstrzymać przed przeczytaniem tej książki, bałam się, że gdy już ją kupię, zawiodę się. I do szóstej strony byłam zawiedziona, od siódmej zamieniło się to w zachwyt i chcę przeczytać drugi tom natychmiast.

Może jednak spróbuję przez chwilę być konkretna. Dobra, wiem, że to niemożliwe. Ale na początku zaskoczył mnie język. Stylizowany na wiktoriańską komedię, jaką zresztą "Bezduszna" jest. Wiktoriańską paranormalną komedię, powinnam powiedzieć. Wszystko jest tam cudowne, Londyn mi się podoba, postacie zachwycają, a autorkę pokochałam za kilka słów o niej na okładce. Jestem już pozbawiona wszelkich wątpliwości wobec tej książki. I muszę powiedzieć, że ani jedna recenzja nie przekazała mi tego, co w niej znalazłam. Wy wszyscy mieliście rację tylko w jednym - to jest cholernie świetna książka. Podejrzewam, że odbierzecie wszelakie moje słowa jako bredzenie wariata, bo ja sama je tak odbieram (znając swój stan emocjonalny). Pozostaje mi tylko czekać, aż w moich progach zawita "Bezzmienna". Cóż Gail tym razem wymyśliła? Okaże się.

Zakochana w tej książce i oszołomiona chloroformem polecam z całej mojej (bez)duszy. Pójdę sobie kupić parasolkę, którą najwyżej komuś przyłożę, gdy mnie zdenerwuje. Takiej książki to ja jeszcze nie przeczytałam. Aczkolwiek część fragmentów przypominała mi bodajże jedną z ostatnich scen z książki "Emancypacja Mary Bennet". Ale tylko wydźwiękiem, bo tam to było niezachwycająco, tutaj wręcz przeciwnie.

Dobra, dobra, polecam raz jeszcze i już sobie stąd idę.

Niech mi ktoś zaparzy herbaty.

Proszę.