"1Q84. Tom 3" - Haruki Murakami

Tom pierwszy.

Po przeczytaniu pierwszego tomu nie potrafiłam wydać oceny. Po drugim już było łatwiej, ale zgłodniałam. Chciałam więcej. Tom trzeci… wreszcie zrozumiałam, ogarnęłam, poczułam. Jestem już zdolna, by powiedzieć cokolwiek o moich odczuciach względem tej niezwykłej trylogii, a w zasadzie jednej niezwykle grubej książki podzielonej na trzy części.

Zarys historii jest Wam zapewne dobrze znany, w końcu o tym się mówi, to się czyta. A Murakamiego się kocha lub nienawidzi. Gdybym miała wydać o nim osąd po przeczytaniu „1Q84”, bez wątpienia byłabym w tej pierwszej grupie osób. Wciąż mam jednak w pamięci „Przygodę z owcą”, która zawiesiła mnie na granicy nie-czucia. Mimo to postanowiłam zabrnąć do „miasta kotów” i spróbować znaleźć z niego wyjście. Wraz z bohaterami obserwowałam na niebie księżyc. I drugi księżyc, ten mniejszy i zielony. Chodziłam po Tokio, wkraczałam w ten świat w nieco krzywym zwierciadle, gdzie jedynie miłość ma siłę i jest do wytłumaczenia.

Murakami składa ładnie w ostatnim tomie wszystko, co pojawiło się w poprzednich. Wątki się grupują, łączą w pary, a każda część wskakuje na swoje miejsce, tworząc obraz. I moje przypuszczenie, które wyraziłam w recenzji tomu pierwszego, okazało się prawdziwe. Jednak spodziewałam się tego i byłam przygotowana. I naprawdę zdumiona, że autor nad tym zapanował na tak ogromnej ilości półtora tysiąca stron. I wciąż mnie nie nudził, a ile tak naprawdę jest w tym akcji? Z napięciem czekamy na reakcje Sakigake i na spotkanie Aomame z Tengo. Szukamy odpowiedzi na pytania, które mnożą się w trakcie lektury. A jest ich mnóstwo i wcale nie dotyczą jedynie treści. To książka, która dotyka bardzo mocno, gdy tylko się ją do siebie dopuści.

Tutaj też dostrzegłam pewną tendencję do kiczu. Słodkiego, lukrowanego niczym róż okładki. Myślę, że kolejne książki Murakamiego będę czytać z większą świadomością, jakby „1Q84” mnie na niego otworzyło. Gdzieś w środku czuję zachwyt i tęsknotę za tym światem i bohaterami. Jednak wciąż nie potrafię wyjaśnić tego fenomenu. To sceneria i poczucie czegoś ponadczasowego nadaje tej książce wyrazu i siły przyciągania.

PS Jak widać, zrecenzowałam tylko tom pierwszy i trzeci – jednak to nie znaczy, że drugiego nie przeczytałam. Po prostu nie wiedziałam, co o nim napisać, dlatego zrezygnowałam z recenzji. Przy okazji… zastanawia mnie, jak czytacie tytuł. Moja koleżanka czyta „tysiąc osiemdziesiąt cztery”. Ja widzę i wiem, ale gdy mam powiedzieć, co czytam, mówię, że... trylogię Murakamiego, bo tytuł, choć pozornie prosty, nastręcza mi więcej trudności niż jakikolwiek inny. Opowiedzcie mi o Waszych doświadczeniach z „1Q84”.