"Spadkobiercy" - Kaui Hart Hemmings

 Rodzina to twór bardzo dziwny. Składa się z poszczególnych osób, które są ze sobą połączone na różne sposoby. Czym naprawdę jest rodzina? Jak ją zdefiniować, by niczego nie pominąć? Czy jest to możliwe?

Właśnie kwestia rodziny zastanawiała mnie w trakcie lektury tej książki. Bo mamy tu ojca, którego nigdy nie było w domu. Dziesięcioletnią córkę, która ma dziwne pomysły, ciężko zrozumieć jej sposób myślenia, nadążyć za nią. Jest również niania i pomoc domowa w jednym. Zaraz jednak okazuje się, że istnieje również przebojowa matka, która znajduje się w śpiączce. Potem odkrywamy istnienie siedemnastoletniej córki – zbuntowanej i nieposkromionej.

Akcja… nie powiedziałabym, że tak naprawdę tutaj jest szczególnie zarysowana. To powieść o odnajdywaniu więzi, tworzeniu rodziny z części, które dostajemy. Ojciec musi poznać córki, córki muszą zrozumieć pewne rzeczy. Nauczyć się kochać, wybaczać i akceptować to, co przynosi los. To nie jest prosta droga. Jednak książka jest bardzo prosta w konstrukcji. Jednak największe zmiany w bohaterach zauważamy właśnie w szpitalu, przy łóżku, a następnie w ich decyzjach. Nie można uznać „Spadkobierców” za trudnych, czy szczególnie wciągających. Oni płyną, kusząc nas dalszym ciągiem, choć jest on oczywisty.

Mam ambiwalentne uczucia względem tej książki. Z jednej strony bardzo mi się podobała i dobrze mi się ją czytało, a tematyka wydaje się naprawdę ciekawa, ale z drugiej jest banalna. Książka jakich wiele, jedynie akcja zostaje umieszczona na Hawajach, przez co robi się ciekawiej. Jednak wiele takich powstało, napisanych lepiej, skonstruowanych w bardziej skomplikowany sposób, może bardziej porywających. Lecz są dwie rzeczy, a raczej osoby, mnie zachwycają – Scottie i Sid. Dziesięciolatka stwarza pozory dojrzałej kobiety, która nie waha się mówić o seksie, ale wciąż jest dzieckiem, które ciężko radzi sobie z problemem chorej matki i zdecydowanie odrzuca prawdopodobieństwo jej śmierci; oraz popalający trawkę chłopak, który ma w sobie momentami więcej mądrości życiowej niż ojciec dziewczyn. Oni są naprawdę ciekawi i tworzą oś, która wskazuje, w którą stronę się to wszystko kręci.

Książka została sfilmowana, ekranizacja jest nominowana do Oscara. Nie oglądałam jej jeszcze, jednak zastanawiam się, jak można nakręcić dwugodzinny film, w którym siłą rzeczy nie ma się co dziać. Ale o czym ja mówię, ktoś nakręcił „Dziennik nakrapiany rumem”, w którym też nie dzieje się nic. Poniekąd mam wrażenie, że omawiana teraz książka i film z Johnnym Deppem do siebie pasują. Tylko książka o wiele bardziej mi się podoba niż tamten film, który na razie przerwałam w połowie i czekam, aż najdzie mnie ochota na ciąg dalszy. Do książki zaś wracałam z przyjemnością. 

PS Co do ekranizacji "Spadkobierców" na razie odwołuję, co przypuszczałam. Obejrzałam właśnie trailer, który mnie ubawił i jest bardziej żywotny niż książka. Nie mogę się doczekać, aż go obejrzę i porównam.