"Lawendowy pokój" - Nina George

Z początku myślałam, że "Lawendowy pokój" to jedna z tych płytkich historii o kobiecie, która rusza w świat, by odnaleźć siebie i miłość swojego życia. Taki wrodzony sceptycyzm bardzo pomaga w pozytywnym rozczarowaniu się lekturą. Choć w tym wypadku było nieco inaczej. W "Lawendowym pokoju" się zakochałam i wylałam wiele łez. I mam to bardzo dosłownie na myśli. Fizycznie i mokro.

Kobiety grają w tej powieści pierwszoplanową rolę, ale nie w tradycyjny sposób - jako aktywne uczestniczki fabuły - lecz jako wspomnienia, cele, media w podejmowaniu działań, które pomagają odnaleźć się w życiu (przeszłym i obecnym), by móc zbudować pełnowartościową przyszłość. Niemniej to mężczyźni ruszają w świat, by odnaleźć tę jedyną, która pojawia się jako duch w ich sercach. To prawdziwi mężczyźni, romantyczni i kochający aż po grób. Do czego jednak zaprowadzi ich ta droga?

Głównym bohaterem jest księgarz - lekarz dusz - Jean Perdu, który w pewnym momencie życia dostaje wiadomość, którą tak naprawdę dostał wiele lat wcześniej, ale jej nie przeczytał. I gdy to robi, rusza ze swoją łodzią, na której mieści się jego księgarnia Apteka Literacka, w świat. Nim na dobre odbije od brzegu, na pokład wskoczy młody pisarz, który postanawia popłynąć z nim, dokądkolwiek miałoby to być. Bo cele są początkowo dwa - odwiedzić ukochaną kobietę i odnaleźć prawdziwego autora pewnej wspaniałej książki.

Cała powieść pachnie lawendą, starymi książkami i morzem. Najbardziej kojarzy się z gwiaździstym niebem, szumem fal i promieniami słońca odbijającymi się od powierzchni wody. Smakuje dobrym winem i przytula się niczym mruczący kot. Obejmuje jak najlepszy kochanek. Co tu dużo mówić... Ta książka żyje i całą sobą pochłania. Nie ma w niej przesady, czy jakichś niedopowiedzeń. Jest skrojona na miarę. Nie ocieka lukrem, ale też nie jest gorzka. To bardzo pozytywna powieść o miłości, przyjaźni, rodzinie... O przywiązaniu, odejściu. Chorobie i zdrowiu. O życiu, choć trochę innym. Jednostkowym, hermetycznie zapakowanym. Bo tu o uczucia chodzi, a nie realizm przedstawionych zdarzeń. Po "Lawendowym pokoju" i tak zaczyna się wierzyć we wszystko.

To jedna z najpiękniejszych książek, jakie miałam okazję w ostatnim czasie przeczytać. Najchętniej wcisnęłabym ją w ręce każdemu, kto dla mnie coś znaczy, bo mi ta książka dużo dała. Pomogła mi zdefiniować życie na nowo.