"Ocaleni. Życie, które znaliśmy" - Susan Beth Pfeffer

Choć moda na antyutopie zdaje się być przeszłością, to ja zdołałam trafić na coś poniekąd podobnego, ale jednak innego. Witamy w dystopijnym świecie, gdzie tragedie życia ludzkiego nie mają nic wspólnego ze sztucznym kreowaniem doskonałego świata, a raczej z brutalną siłą natury.

„Ocaleni. Życie, które znaliśmy” zdaje się z opisu być powieścią dla młodzieży. W końcu bohaterką jest nastolatka, a opis okładkowy skupia się raczej na jej życiu, które później zawala się jak domek z kart. Ta notka (a poniżej bardzo entuzjastyczna reklama książki) nie uświadamiają jednak czytelnikowi, że książka ta opowie o tak surowej i srogiej rzeczywistości. I zimnie, głodzie, chorobach oraz śmierci. O czymś, co trudno sobie wyobrazić ze sobą w roli głównej, co może być prawdopodobne. A przecież i samą bohaterkę to zaskoczyło.

Ja sama byłam nie mniej zdumiona. Początek książki uważałam za bardzo słaby, nie miałam ochoty czytać kartek z pamiętnika nastolatki z dwoma dziwnymi przyjaciółkami (jedna z nich to stojąca na pograniczu nimfetkowatości panienka niezbyt ciężkich obyczajów, zaś druga – totalne przeciwieństwo – zapalona członkini Kościoła, fanka Boga, z opisu wręcz fanatyczka) i jedną martwą – jedynie we wspomnieniach. Do tego banalne problemy z rodzicami. I byłabym niezadowolona, odłożyłabym książkę na lepsze czasy, gdyby nie wydarzenie stulecia – asteroida, która kieruje się prosto na Księżyc. Wszyscy obserwują z zachwytem to wydarzenie, w niektórych wzbiera się niepokój. W końcu się staje. Asteroida wybija Księżyc z orbity, ten przysuwa się bliżej Ziemi. A kto kieruje pływami morskimi? Jaki ma to wpływ na grawitację? Jaki będzie mieć na życie naszej planety?

Choć sposób narracji na początku zdawał się nie do przełknięcia, później można się było przyzwyczaić. Dalej już nie zwracałam na to uwagi, bo sama książka mnie zaskoczyła swoją intensywnością. Oczywiście nie podejdę do opisu wydarzeń bezkrytycznie – wydaje mi się, że autorka potraktowała Mirandę i jej rodzinę dość łagodnie. A może zbyt łagodnie podeszła do społeczeństwa – ludzie szaleją, gdy spada na nich zagrożenie zagłady, są nieobliczalni. Przedstawieni w tej książce zdawali się mieć jakieś zasady. I to – poza narracją – jest najsłabszy punkt „Ocalonych”. Książka traci trochę na realizmie. Z mojej perspektywy tylko trochę – na szczęście.

Nie wierzyłam, że tak mnie pochłonie. A jednak. To druga książka w moim życiu, która w trakcie lektury przyprawiała mnie o drżenie z zimna i skręcanie wnętrzności z głodu (pierwsza to „Mała księżniczka”). Fabuła trochę przypominała mi film „Pojutrze”, a może po prostu pewne sceny przywołały obraz filmu z pamięci. Zimno, wulkany i mnóstwo problemów, z którymi leniwy, współczesny, wychowany w warunkach cieplarnianych człowiek nie potrafi sobie poradzić. Odrobina przewidywalności potrafi ocalić życie. I tak się zastanawiam – czy ja bym się nią popisała? Czy zaryzykowałabym tak jak matka Mirandy? Bo lepiej przesadzić, niż później żałować, że się tego nie zrobiło? Nie wierzę, bym potrafiła.

Choć początek książki wydaje się być bardziej infantylny, niż da się znieść, cieszę się, że nie zrezygnowałam i ją przeczytałam. Dwie wady to mało jak na wrażenie, które wywiera całokształt. Takie wrażenie, że aż chciałam od razu zdobyć drugi tom, ale niestety w Polsce go jeszcze nie wydano… Jeśli lubicie świat, którego jeszcze nie znacie, warto sięgnąć. I bez tego warto. Bardzo ciekawa, dobra książka. Ja wciąż się po niej wewnętrznie trzęsę.