"47 samuraj" - Stephen Hunter

Czy gaijin może napisać książkę, która opowiada o wielkich japońskich wartościach, nie odwalając przy tym totalnej fuszerki? Ku memu (i autora) szczęściu tak.

Bob Lee Swagger jest byłym komandosem, synem bohatera wojennego i alkoholikiem. Gdy pewnego dnia w jego domu pojawia się Japończyk i pyta o miecz, który ojciec Boba zabrał jego ojcu w czasie wojny, nie pojawiają się niesnaski. Wręcz przeciwnie. Oboje jako wojskowi rozumieją, że śmierć w czasie bitwy jest nieunikniona. Nie ważne jest, kto zabił czyjego ojca. Ważne jest, by wszystko naprawić.

I tym oto optymistycznym aspektem rozpoczyna się książka. Przyjaźń obojga mężczyzn zostaje wystawiona na ciężką próbę, gdy Yano - ów Japończyk - ginie z powodu miecza, który odzyskał dla niego Bob. W tym momencie komandos pragnie pomścić jego śmierć i pląta się w aferę związaną z yakuzą i słynnym mieczem, który doprowadził do zagłady rodu Asano.

Książka jest świetna. Barwna, pozwala popatrzeć na Japonię i jej dziwactwa (jak to zostało określone w książce) z perspektywy Amerykanina i Japończyków. Gdyby czytała ją osoba, która Japonii w żaden sposób nie rozumie, uznałaby ją za przepełnioną humorem. Ja stwierdziłam, że to jest właśnie śmiertelnie poważne (co też brzmi dwuznacznie, szczególnie, gdy Nii błaga swojego oyabuna, by ten pozwolił mu popełnić seppuku, a oyabun mówi mu, żeby nie był takim egoistą, bo się jeszcze przyda), chociaż nas, Europejczyków, może naprawdę śmieszyć.

Autor odwalił kawał dobrej roboty, zapoznając się z mieczami samurajskimi, sztuką walki, a nawet ludzką anatomią, ale sam przyznaje, że ekspertem nie jest i mogą się pojawić pewne nieścisłości i to wszystko jest jego własną winą. Nie chcę myśleć, że popełnił błędy, więc nie będę weryfikować tej powieści pod względem merytorycznym.

Jej wielkim plusem jest przybliżenie japońskiej mentalności i przełożenie jej na rozumienie człowieka Zachodu. Ukazanie samurajskich wartości w przeciwstawieniu do perwersji seksualnych oraz innych rzeczy.

W "47 samuraju" dzieje się tak wiele, że ciężko jest go nawet opisać. Mogę go tylko gorąco polecić i zagłębić się w Japonię. Może to pierwszy krok, by zainteresować się bliżej jej kulturą, nie ograniczając się jednak tylko do samurajów, mieczy i yakuzy?

Bo historia zawsze zatacza koło. A miecz jest sprawiedliwy, rwie się do walki. "Stal tnie ciało/ stal tnie kości/ stal nie tnie stali". Stań się człowiekiem, którego nie pokona miecz. Nawet Amerykanin może stać się samurajem. A to naprawdę sztuka [w przypadku Amerykanów].

Recenzja napisana dla portalu LubimyCzytać.



Jestem przerażona powyższym efektem. Nawet w dwudziestu procentach nie oddaje moich uczuć względem tej książki. Osoby zorientowane wiedzą, że złamałam swoją żelazną (nie stalową!) zasadę, że nie recenzuję eBooków. I chyba właśnie zrozumiałam dlaczego. Źle się kartkuje eBooka. Bardzo źle. A ja lubię mieć tę możliwość, gdy piszę recenzję... Nie można mieć wszystkiego.

Jutro w "Kobiecie na krańcu świata" o 10:55 na TVN będzie o gejszach. Mam zamiar oglądać, ciekawe, czy mi się uda (nie zapomnieć).

Tak właściwie chciałam powiedzieć, że ostatnie dni spędziłam na zapoznawaniu się z seppuku na YouTube, kabuki i wspaniałą sceną śmierci. Aczkolwiek filmik gdzieś zgubiłam. A jutro idę sobie kupić miecz samurajski, a co. Nie ważne. Niech nikt mi nie mówi, dlaczego tego nie zrobię. Zdaję sobie doskonale sprawę z każdego pojedynczego powodu.