"52 reasons to hate my father" - Jessica Brody ("52 powody, dla których nienawidzę mojego ojca")

Rozpuszczona córeczka bogatego tatusia rozwala po pijanemu samochód, wjeżdżając w sklep. Trzy dni przed swoimi osiemnastymi urodzinami, kiedy to ma otrzymać czek na dwadzieścia pięć milionów dolarów. Po całym tym wydarzeniu tatuś, który pojawia się w domu rzadko i na krótko, postanawia krnąbrne dziewczę ukarać i mówi, że nie dostanie tych pieniędzy, jeśli przez rok nie podejmie się pięćdziesięciu dwóch prac normalnych ludzi (czyli, krótko mówiąc, plebsu). Lexington nie przepracowała ani jednego dnia w życiu, więc uważa to za kaprys ojca, który minie. Kaprys nie mija. W dodatku nadzorować ma ją denerwujący, młody mężczyzna.

W świecie pieniędzy, luksusu, skandali oraz publicznego wizerunku spotykamy Kopciuszka. Dziewczynę, która uczy się, jak ciężko pracują zwyczajni ludzie, a także jak żyją. Lexington pracuje jako grabarz, sprzedawca fast foodów, myje samochody, układa towary w centrum handlowym. Do tego stara się radzić sobie z życiem rodzinnym oraz poznać lepiej matkę, która od wielu lat nie żyje. Dla osoby, która przez całe życie nie musiała o nic walczyć, jest to bardzo ciężka przeprawa.

Z pozoru książka jest błaha. O rozpuszczonych amerykańskich nastolatkach można wiele przeczytać i choć Lexington z początku wydaje się niereformowalna i pusta, z czasem okazuje się, że jest inaczej. Mimo to nie przechodzi całkowitej przemiany osobowości, co uważam za plus, bo nadaje tej książce trochę więcej realności. I powody, dla których nienawidzi swojego ojca (zresztą głównie tytuł mnie skusił do przeczytania tej lektury, bo okładka – zarówno polska jak i oryginalna – jest okropna), stają się czymś innym.

Nie jest to najambitniejsza książka świata – ba!, ona praktycznie wcale nie jest ambitna. Jest lekką lekturą, która ma za zadanie uzmysłowić, że jedni żyją lepiej, inni gorzej, ale generalnie wszyscy są ludźmi. Czyta się ją lekko i przyjemnie. Oryginał jest napisany bardzo prosto, choć nie bez polotu. Pozytywnie i z humorem. Brakuje mi tylko jednej rzeczy – więcej na temat prac bohaterki. I może pewnego trochę zbyt cukierkowego aspektu pod koniec książki. Generalnie jestem nią bardzo pozytywnie zaskoczona. Choć miałam wobec niej spore oczekiwania, nie spodziewałam się, że zdoła uniknąć pewnych wad. Niektórych jej się nie udało, inne zaś zgrabnie ominęła.

No i jest dość przewidywalna, ale to akurat normalne w literaturze młodzieżowej, więc nie warto nawet o tym wspominać.