"Irena" - Małgorzata Kalicińska, Basia Grabowska

Na imię jej Irena. Czasem babcia, czasem ciocia, ale bez wątpienia najważniejsza osoba w rodzinie, chociaż krwi wspólnej nie mają. Irena to kobieta nie do zdarcia. Nie to co nasze dwie bohaterki, które rozpadają się na kawałki z własnej winy. Zatem nadchodzi Irena z klejem pełnym miłości i próbuje poskładać je do kupy. Zapowiada się nijako i powtarzalnie. Ale Irena sobie na to nie pozwoli.

Jagoda jest młodą kobietą, która odnosi sukcesy w korporacji. Jej matka zaś, Dorota, nie może się za nic zabrać, bo organizacyjnie do niczego się nie nadaje (zdecydowanie nie można powiedzieć, że jaka matka, taka córka). Nie bez powodu powstaje między nimi konflikt. Dla Jagody praca jest wszystkim, Dorota zaś nie potrafi zrozumieć, dlaczego jej córka nie ma chłopaka/męża/dziecka. W dodatku w tle czai się pewna tajemnica, którą Dorota pragnęłaby pogrzebać dla wszystkich, ale nie dla siebie samej.

Książka ta opowiada o konflikcie pokoleń, którego podobno nigdy pomiędzy autorkami (czyli również matką i córką) nigdy nie było. I choć jest napisana prostym, potocznym językiem, przez co czyta się ją bardzo szybko, to ma w sobie coś, co porusza. Nie bez powodu sama sięgnęłam za telefon, by rozwiązać pewien problem – ta książka mnie zainspirowała. I to na tyle mocno, że choć zwykle przed owym telefonem broniłabym się rękami i nogami, to znalazłam w nim sens. Co tu dużo mówić – autorki bardzo mądrze to potraktowały. Prawdziwie, z wyczuciem i uczuciem. W tej książce wszystko jest idealnie wyważone, nie ma przesady w żadną stronę, a jeśli jest, to wpisana w osobowość bohaterki. Problemy też nie są wydumane.

Jedyną wadą tej książki jest dla mnie język. Choć rozumiem jego użycie, to na początku był niemiłosiernie frustrujący i choć z czasem się przyzwyczaiłam, to wciąż się zastanawiam, dlaczego nie można było tego napisać ładnym literackim językiem. Choć wtedy najprawdopodobniej nie odczułabym tych wszystkich kłębiących się emocji, które kazały mi samej zająć się moim życiem. Pod względem fabularnym i emocjonalnym jest to naprawdę świetna książka. Językowym trochę gorzej, ale nie wykluczam zwyczajnego czepialstwa z mojej strony. Przecież nie wszystko musi być idealne i od linijki. „Irenie” by to pewnie zaszkodziło.