"Tak blisko..." - Tammara Webber

Prawie wszystkie książki dla młodzieży pisane są na jedno kopyto – trudno zaprzeczyć, bo widać to zarówno w stylu pisania, w fabule jak i kreacjach postaci. Różnic jest tak niewiele, że można spokojnie zignorować to, że jakieś tam są. Przez to zawsze wiem, czego się spodziewać, jednak gdy trafię na dobrą książkę młodzieżową, jestem niezmiernie zdumiona. Gdy okaże się, że ta książka jest bardzo dobra, zastanawiam się, czy nie powinnam zmienić swojej opinii wobec całego gatunku.

Opis wydawcy „Tak blisko…” jest jednym z tych, które wprowadzają w błąd. Opowieści o „nieoczekiwanej potędze miłości”, „fascynacji” i innych romantycznych frazesach niewiele mają z faktyczną treścią tej książki wspólnego. Powieść ta różni się od innych sobie podobnych początkowo wiekiem bohaterki (jest studentką, a nie uczennicą liceum), jej problemem (co prawda chłopak ją rzucił, ale to jest tylko jedna z przyczyn prawdziwych kłopotów, które nie są przez nią samą spowodowane) i językiem (dobry, naprawdę dobry, co było pierwszą rzeczą, która mnie zaskoczyła).

„Tak blisko…” pokazuje, że miłość nie  bierze się z powietrza, co jest piękne i nareszcie życiowe. Coś się musi wydarzyć, by uczucie stało się naprawdę silne. Autorka bardzo dobrze opisała otoczenie, które może w głębi serca w coś wierzyć, ale i tak zdecyduje się na wybranie wygodnej i prostej drogi, byle nie musieć mierzyć się z sytuacją, która może zaważyć na dobrej opinii jednostki bądź organizacji. Widać też prawdziwą przyjaźń i to, co jest jej namiastką. Ta książka zawiera w sobie bardzo dużo pozytywnych cech i z wyjątkiem narracji pierwszoosobowej (choć, o dziwo, również poprowadzonej w naprawdę dobry sposób – nie pokazuje niedojrzałości bohaterki, co z miejsca zasługuje na uznanie) ciężko w niej cokolwiek skrytykować.

Poruszająca, skłaniająca do refleksji i mocno wciągająca. To naprawdę dobra książka na poziomie zdecydowanie wyższym niż literatura młodzieżowa, a i niektóre „dorosłe” lektury mogłyby się od niej czegoś nauczyć.