"Zabić, zniknąć, zapomnieć" - Jacek Skowroński

Rok czy dwa temu przeczytałam gdzieś w Internecie, że rocznie z rąk płatnych zabójców ginie około stu osób. Nie wiem, skąd autor artykułu wziął te dane (są jakieś oficjalne statystyki?), ale zdecydowanie wbiły mi się w pamięć.

Zapewne wiecie, że mordercy wszelakiego rodzaju i maści mnie fascynują – dlatego też nie mogłam przejść obojętnie obok nowej pozycji na naszym rodzimym rynku wydawniczym, która traktuje o zabójcy jako zawodzie. Nie spotkałam się z tym do tej pory i nie jestem pewna, czy to nie pierwsza taka książka w Polsce…

Akcja także rozgrywa się tutaj. W Warszawie. Kto by się spodziewał, że mordercy chodzą wśród nas po centrum, po Krakowskim Przedmieściu, zapraszają prostytutki do Marriotta i tak naprawdę rządzą krajem? Ale oczywistością jest, że wszędzie na świecie rządzi ktoś inny niż znane nam twarze z polityki, dlatego ten punkt książki przełknęłam bez większego problemu. Gorzej było z samym bohaterem, który miał w sobie coś niemiłosiernie denerwującego, co też ciężko mi określić. Co prawda to on był narratorem i czytało mi się naprawdę dobrze, ale po kilku dniach od lektury stwierdzam, że go nie lubię. Ani tym bardziej jego dziewczyny. Tak naprawdę nie polubiłam w tej książce nikogo. Bo nikogo do lubienia tu nie ma. Do nielubienia także.

Tak naprawdę nie potrafię określić, co sprawiło, że tak dobrze czytało mi się tę książkę (przynajmniej dopóki nie doszło do zakończenia, które uznałam za wyjątkowo frustrujące i zaraz zapomniałam o jego istnieniu). Myślę, że styl autora ma z tym coś wspólnego – jest płynny. Choć zmiana narracji w różnych punktach książki potrafiła zdezorientować. Narracyjne i czasowe skoki zdecydowanie mi nie podeszły.

Jeśli zaś chodzi o samego mordercę, był wyjątkowo skuteczny, choć jak na mój gust stanowczo za mało zabijał i za dużo palił. Przedstawiony został realistycznie – jak i cały ten świat. Mimo to myślę, że ta książka mało wnosi. Jest dobrze napisana (choć nieliczne dialogi są słabe), porusza ciekawą tematykę, ale w ogólnych rozważaniach dochodzę do wniosku, że tak naprawdę nie wiem, jak mogła mi się podobać. Wprowadziła mi mały mętlik, jeśli chodzi o moją własną ocenę, dlatego nie potrafię się na jej temat jasno wypowiedzieć. „Zabić, zniknąć, zapomnieć” jest książką z niewykorzystanym potencjałem, bo choć historia płatnego zabójcy jest naprawdę ciekawa, na końcu okazuje się, że tak naprawdę o niczym nie mówi. Tylko jest po to, żeby powiedzieć, że tacy ludzie istnieją. Jaki zaś jest jej cel? Ciężko powiedzieć. Tak samo jak jednoznacznie określić moje wrażenia po niej – niemal niewykonalne, niczym zbrodnia doskonała, która istnieje tylko jako mit. A może nie?