"Czerwony smok" - Thomas Harris

Thomas Harris stworzył postać Hannibala Lectera i już samo to wystarczy, bym uznała, że zasługuje on na najwyższe uznanie. Niestety po przeczytaniu pierwszej jego książki, w którym występuje ten wspaniały – a słowo „wspaniały” zdecydowanie do Lectera pasuje – morderca, uważam, że więcej moich ciepłych uczuć Harris nie zdobędzie.

Jeśli oglądał ktoś „Czerwonego smoka”, po książkę sięgać nie musi. Ekranizacje powieści Harrisa są zwykle dość dokładne, a w ostatecznym rozrachunku wychodzi na to, że zdecydowanie lepsze od książki. Może dlatego, że w „Czerwonym smoku” cała fabuła jest opowiadana dialogami i brakuje tutaj jakiś sensownych opisów? Co prawda one też się pojawiają, ale nie rzucają się tak w oczy jak dialogi właśnie. Życie, myśli i zachowania „Szczerbatej Lali” czy też „Czerwonego Smoka” (to jedna i ta sama osoba) śmiertelnie mnie znudziły – zresztą nie ma się co dziwić, tego filmu akurat też nie lubię, dlatego obejrzałam go tylko raz i zbyt dobrze nie pamiętam. Niemniej żadna z wersji mi nie odpowiada. Hannibala było mi za mało (dlatego łakomie rzuciłam się na „Milczenie owiec”, bo tam jest go więcej i zobaczymy, co powiem na temat tej książki), dialogów za dużo, zainteresowania prawie wcale. Dokończenie tej książki potraktowałam raczej jako obowiązek fanki Hannibala niż jako czytelniczą ucztę, czy chociażby po prostu przyjemność.

Co prawda to klasyka thrillera, ale do mnie nie przemówiła ani trochę. Jak dla mnie mogłaby nie powstać. Film także. „Czerwony smok” jest tak przeciętny, że aż słaby w swojej rzekomej wielkości.