"Kwiaty na poddaszu" - Virinia C. Andrews

Miłość rodzicielska nie zna granic. Dlatego też czasem może się o nie potknąć i przelecieć na drugą stronę bez zatrzymywania się. Przykładem takiej nieokiełznanej miłości jest przypadek matki czwórki dzieci – bohaterów książki „Kwiaty na poddaszu”.

Tutaj mowa jest o miłości tak toksycznej, że zabiła samą siebie. To matka bez uczuć, żądna pieniądza i niedbająca o swoje własne potomstwo. Bo która matka zamknęłaby swoje dzieci w jednym małym pokoju i nie pozwoliła im go opuszczać, żeby jej ojciec się o nich nie dowiedział, a ona mogła odziedziczyć fortunę? A przy okazji notorycznie okłamywała swoje dzieci, po czym z dnia na dzień pojawiała się u nich coraz rzadziej, przez co ich życie i świat uległy całkowitej zmianie w tej trwającej kilka lat izolacji.

To książka, wobec której mam mieszane uczucia, bo choć dobrze mi się ją czytało, to miałam ochotę rzucić nią o ścianę (nie, moim Kindelkiem rzucać nie będę!), znaleźć autorkę, mocno nią potrząsnąć, a potem wrócić spokojnie do czytania. I te uczucia wcale nie wpływają na mój odbiór pozytywnie – wręcz przeciwnie. Fabuła, choć ciekawa, jest absolutnie abstrakcyjna i momentami przekracza granice absurdu. I, co najgorsze, gdy już pozna się schemat, w jakim porusza się autorka, zakończenie w żaden sposób nie zaskakuje. Powinno szokować, ale budzi niesmak. I to nie tematami tabu, które porusza, narusza i żeruje na nich w najlepsze, ale słabą stroną językową, zwyczajnie głupimi rozwiązaniami oraz banalnością. Jak widać, próba zszokowania czytelnika może okazać się czymś tak bladym, że aż śmiesznym.

„Kwiaty na poddaszu” mają jednak swoje zalety. Jest kilka drobnostek, które rzucają się w oczy i zasługują na uznanie. Sam pomysł kazirodczej miłości (co prawda bardzo słabo przedstawiony), osobowość matki (dopóki nie przekracza pewnych granic absurdu, bo nie potrafię zrozumieć, po co w ogóle zapewniała dzieci o swojej miłości, skoro tak naprawdę nic ona nie wnosiła) i babci oraz zmiana nastawienia bliźniąt oraz ich życie na poddaszu. Niestety w całokształcie zalety bledną i powstaje co prawda dość sycąca, ale pozbawiona smaku papka.

Książka ta ma w sobie coś intrygującego, jednak na razie nie czuję potrzeby czytania kolejnego tomu. Niektóre rozwiązania są jak dla mnie jednocześnie zbyt banalne i zbyt abstrakcyjne, język niezachęcający, zaś zakończenie pierwszego tomu zwyczajnie nudne. O takiej książce nie powinno się mówić, że jest przyjemna (nie ta tematyka, zdecydowanie), a jednak innego określenia dla niej nie znajdę. To jeden z niższych poziomów przyjemności.