"Woda różana i chleb na sodzie" - Marsha Mehran

Na początku mojej blogowo-recenzenckiej kariery czytałam "Zupę z granatów" Marshy Mehran i byłam nią zachwycona jako lepszym odpowiednikiem słynnej "Czekolady". Już wtedy mówiłam, że zdecydowanie muszę przeczytać drugą część "Zupy...", czyli "Wodę różaną i chleb na sodzie". W końcu, po kilku latach, udało mi się do tego doprowadzić.

Pamiętam jeszcze klimat pierwszego tomu i oczekiwałam go od kontynuacji. Niestety zostałam rozczarowana. Ta książka jest o wiele mniej aromatyczna. Siostry zaczynają się od siebie emocjonalnie oddalać, mają swoje życia i tajemnice. Miasteczko jest tym razem mdłe i zdaje się, że autorce nie udało się osiągnąć celu. Gdzieś na początku są chęci zrujnowania Cafe Babilon, ale gdy pojawia się syrenka, wszystko skupia się na niej i na źle, jakim jest. Również koniec jest mało sycący i treściwy. Mocno skrótowy i bez wyrazu.

W tym tomie pojawiają się również problemy tłumaczeniowe. Nie wiem, czy obie książki tłumaczone były przez tę samą osobę, ale to nie ma znaczenia. Tłumacz powinien znać rzeczy występujące w części pierwszej i zachować konsekwencję, bądź uzasadnić jakoś jej brak. Tu tego nie ma. Najmłodsza z sióstr pachniała w pierwszej części wodą różaną z czarnuszką (ta czarnuszka mocno zapadła mi w pamięć i przez te parę lat próbowałam ją kupić, by wiedzieć, czym Lajla woniała), w drugiej czarnuszka okazała się cynamonem. W pierwszej części lekarstwo na migrenę składało się z zupełnie innych rzeczy niż w drugiej. Muszę jednak przyklasnąć kilku rzadko używanym w dzisiejszych czasach słowom, które narodziły się w tej książce na nowo. To plus zarówno dla tłumaczki, jak i książki.

Fabuła "Wody różanej..." jest nudna i bezcelowa. Jest mi niemal przykro, że przeczytałam tę książkę i straciłam czas, który mogłam lepiej spożytkować (na ciekawszą lekturę). Po pełnej wyrazu "Zupie z granatów" nie pozostało już nic ciekawego. Tylko okładka.