"Żółta sukienka" - Beata Gołembiowska

Takie małe, a takie duże – nachodzi mnie myśl po skończeniu tej książki. Zamykam ją i patrzę w ścianę. Patrzę i nie myślę więcej, nie mam w sobie chęci do sięgnięcia po kolejną książkę, a przede mną jeszcze półtorej godziny wolnego czasu. Siedzę i nie myślę o tej książce. Bo co można pomyśleć o czymś, co przekłada się na własne życie i czuje się tak silny z tym związek? Po tej książce zapada we mnie cisza – a to może oznaczać tylko jedno.

Zacznę od ostrzeżenia – nie radzę czytać opisu z okładki. Zdradza on coś, co powinno zostać tajemnicą aż do końca i mi samej trochę przeszkodziło w odbiorze, bo czekałam na to wydarzenie. Sam opis mówi za dużo o treści. A ja chciałabym porozmawiać o uczuciach i symbolach. Tytuł nie jest przypadkowy – żółta sukienka wita nas w tej książce i co jakiś czas o sobie – nam i bohaterce – przypomina. I rodzi się pytanie – dlatego tak uwielbiany prezent od babci nagle staje się czymś złym? Co oznacza sukienka? Jakie ma znaczenie dla Anny? O tym dowiadujemy się z książki, która liczy sobie zaledwie 160 stron, ale posiada więcej treści niż niejeden gruby tom.

Nie będę ukrywać, że to dość smutna książka. Niejednokrotnie mnie zaskoczyła postaciami, sytuacjami i samą fabułą (choć to słowo nie pasuje mi do „Żółtej sukienki”). Poniekąd jest podobna do „Dziewczynki, która widziała zbyt wiele”, jednak tutaj mamy do czynienia z dorosłą już kobietą, która nie potrafi rozliczyć się z dzieciństwem. I właśnie to sprawiło, że wszystko we mnie zamilkło. Bohaterka została niesamowicie dobrze wykreowana – zarówno jako dziecko jak i dorosła kobieta-matka. Każde zachowanie i lęk jest uzasadnione. Może tylko droga to pogodzenia się z przeszłością jest trochę wyidealizowana, wręcz odrywa się od całości treści. Mimo to lubię – o ile mogę tak powiedzieć – obie części. Każdą w innym momencie i mimo tej drobnej „wady”.

„Żółta sukienka” to mała, wielka książka. Cieniutka, w trochę mniejszym formacie, ale treść piękna, dobitna i smutna. Zachwycają kreacje postaci. Jedynym wyjątkiem jest Paul – on ma w sobie coś, co nie do końca komponuje mi się z całością. Mimo to uważam tę książkę za niezwykle godną uwagi. Bo choć smutna, jest też – jak już powiedziałam – piękna. Wyzwala wspomnienia nie tylko smutnych aspektów dzieciństwa, ale także tych jak najbardziej pozytywnych. Jeszcze nie spotkałam się z tak udanym połączeniem sprzeczności w kontekście jednego wydarzenia.

Z całego serca polecam.